Logowanie

Nawigacja

Małgorzata Czulewicz

..........................................................................................................................................................................

Rok szkolny 2024/2025

Drogi Uczniu, Droga Uczennico!

Egzamin ósmoklasisty to pierwszy w Twojej karierze edukacyjnej ważny sprawdzian wiedzy. Nic dziwnego, że może powodować u Ciebie poczucie niepokoju, niepewności, pustki w głowie, pogorszenia pamięci, trudności w koncentracji uwagi i podejmowaniu decyzji, a także kłopoty ze snem. Nie trać głowy. Pamiętaj: stres nie jest taki straszny. Nie jest ani dobry ani zły. To my nadajemy mu znaczenie. Jeśli nie radzimy sobie z nim – jest zły. Ale jeśli go pokonujemy – może być dobry. Stres może dodać nam sił, może zmobilizować nas do dalszego działania i być motorem naszych sukcesów.

Zapraszam do zapoznanie się z zaleceniami CKU „Jak sobie radzić ze stresem egzaminacyjnym”:

https://drive.google.com/file/d/1F71CWJFyFUz3e9WRpGlXDZANVOcFJ24n/view?usp=sharing

................................................................................................................................................

Dostosowanie wymagań edukacyjnych dla uczniów
ze zróżnicowanymi potrzebami edukacyjnymi

Dostosowanie wymagań edukacyjnych następuje na podstawie:
1. orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego oraz ustaleń zawartych w indywidualnym programie edukacyjno-terapeutycznym;

2. orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania;

3. opinii poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, o specyficznych trudnościach w uczeniu się;

4. innej opinii poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, wskazującej na potrzebę takiego dostosowania;

5. rozpoznania indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz indywidualnych możliwości psychofizycznych ucznia dokonanego przez nauczycieli i specjalistów (dotyczy uczniów objętych w szkole pomocą psychologiczno - pedagogiczną);

6. opinii lekarza o ograniczonych możliwościach wykonywania przez ucznia określonych ćwiczeń fizycznych na zajęciach wychowania fizycznego.

KATALOG trudności

Przykładowe sposoby dostosowania wymagań

UCZNIOWIE O INTELIGENCJI NIŻSZEJ NIŻ PRZECIĘTNA (opinia)

JĘZYK POLSKI
- zmniejszanie ilości, stopnia trudności i obszerności zadań;

- dzielenie materiału na mniejsze partie, wyznaczanie czasu na ich opanowanie i odpytywanie;

- wydłużanie czasu na odpowiedź, przeczytanie lektury;

- wprowadzanie dodatkowych środków dydaktycznych np. ilustracje, ruchomy alfabet

- odwoływanie się do znanych sytuacji z życia codziennego;

- formułowanie pytań w formie zdań o prostej konstrukcji powołujących się na ilustrujące przykłady;

- częste podchodzenie do ucznia w trakcie samodzielnej pracy w celu udzielania dodatkowej pomocy, wyjaśnień;

- zajęcia w ramach zespołu dydaktyczno-wyrównawczego, gdzie szczególnie u młodszych dzieci należy oprócz wyjaśniania bieżących zagadnień programowych usprawniać funkcje poznawcze ( zajęcia dodatkowe są niezbędne, bowiem dziecko z inteligencją niższą niż przeciętna nie jest w stanie opanować tych umiejętności tylko dzięki pracy na lekcji i samodzielnej nauce własnej w domu );

- należy zezwolić na dokończenie w domu niektórych prac wykonywanych na lekcjach;

- dyktanda przeprowadzać indywidualnie w wolniejszym tempie, gdyż dzieci te często nie nadążają za klasą; · potrzeba większej ilości czasu i powtórzeń na opanowanie materiału.

JĘZYKI OBCE
- zmniejszanie ilości słówek do zapamiętania;

- pozostawianie większej ilości czasu na ich przyswojenie;

- odpytywanie po uprzedzeniu, kiedy i z czego dokładnie uczeń będzie pytany;

- wymagania w wypowiadaniu się na określony temat ograniczyć do kilku krótkich, prostych zdań.

MATEMATYKA
- częste odwoływanie się do konkretu ( np. graficzne przedstawianie treści zadań), szerokie stosowanie zasady poglądowości;

- omawianie niewielkich partii materiału i o mniejszym stopni trudności ( pamiętając, że obniżenie wymagań nie może zejść poniżej podstawy programowej );

- podawanie poleceń w prostszej formie ( dzielenie złożonych treści na proste, bardziej zrozumiałe części ); · wydłużanie czasu na wykonanie zadania;

- podchodzenie do dziecka w trakcie samodzielnej pracy w razie potrzeby udzielenie pomocy, wyjaśnień, mobilizowanie do wysiłku i ukończenia zadania;

- zadawanie do domu tyle, ile dziecko jest w stanie samodzielnie wykonać;

- potrzeba większej ilości czasu i powtórzeń dla przyswojenia danej partii materiału.

HISTORIA
- w związku z dużym problemem w selekcji i wyborze najważniejszych informacji z danego tematu można wypisać kilka podstawowych pytań, na które uczeń powinien znaleźć odpowiedź czytając dany materiał ( przy odpytywaniu prosić o udzielenie na nie odpowiedzi ). Podobnie postępować przy powtórkach;

- pozostawianie większej ilości czasu na przygotowanie się z danego materiału (dzielenie go na małe części, wyznaczanie czasu na jego zapamiętanie i odpytywanie).

MUZYKA, WYCHOWANIE FIZYCZNE, PLASTYKA, TECHNIKA
- zapewnienie większej ilości ćwiczeń, aby uczeń opanował daną sprawność ( w razie potrzeby zwolnienie z wykonania ćwiczeń przerastających możliwości ruchowe ucznia );

- wielokrotne tłumaczenie i wyjaśnianie zasad i reguł gier sportowych;

- podpowiadanie tematu pracy plastycznej czy technicznej, częste podchodzenie do ucznia, ukierunkowywanie w działaniu;

- pozwalanie na korzystanie ze śpiewników, wzorów, zapisów nutowych;

- liberalne ocenianie wytworów artystycznych ucznia;

- w ocenianiu zwracanie większej uwagi na wysiłek włożony w wykonanie zadania, niż ostateczny efekt pracy.

UCZNIOWIE SŁABOWIDZĄCY (orzeczenie)

- właściwe umiejscowienie dziecka w klasie:

* zapobiegające odblaskowi pojawiającemu się w pobliżu okna,

* zapewniające właściwe oświetlenie oraz widoczność,

* umożliwiające dogodny dostęp do tablicy (możliwość łatwego podejścia, gdy uczeń nie rozpoznaje pisma ze swojego miejsca);

- podawanie modeli i przedmiotów do obejrzenia z bliska;

- udostępnianie tekstów ( np. testów sprawdzających wiedzę ) w wersji powiększonej;

- ograniczanie wszelkich błyszczących powierzchni o niepożądanym odblasku;

- unikanie podczas zapisów na tablicy innych kolorów kredy niż biały i żółty;

- zachęcanie ucznia do korzystania z przyborów pisarskich o ciemnej, równomiernej kresce;

- zwracanie uwagi na szybką męczliwość dziecka związaną ze zużywaniem większej energii na patrzenie i interpretację informacji uzyskanych drogą wzrokową ( wydłużanie czasu na wykonanie określonych zadań );

- umożliwienie dziecku korzystania z kaset z nagraniami lektur szkolnych;

- ograniczenie wymagań w zakresie kaligraficznym;

- korzystanie z map o mniejszej ilości szczegółów; przy demonstracji map, plansz i tablic z rysunkami, diagramami, schematami i tabelami zwracanie uwagi na ich czytelność, tzn. czy są one odpowiedniej wielkości, narysowane odpowiedniej grubości liniami, z odpowiednim kontrastem barwnym i kontrastem w stosunku do tła;

- w geometrii należy wprowadzać uproszczone konstrukcje z ograniczoną do koniecznych liczbą linii pomocniczych i konstrukcje geometryczne wykonywać na kartkach większego formatu niż zwykła kartka papieru;

- częste zadawanie pytania- „co widzisz?” w celu sprawdzenia i uzupełnienia słownego trafności doznań wzrokowych; - słowne objaśnianie wszystkiego co ma zrobić uczeń, aby w pełni mógł uczestniczyć w zajęciach.

UCZNIOWIE SŁABOSŁYSZĄCY (orzeczenie)

- zapewnienie dobrego oświetlenia klasy oraz miejsca dla dziecka w pierwszej ławce w rzędzie od okna. Uczeń będąc blisko nauczyciela ( od 0,5 do 1.5 m ), którego twarz jest dobrze oświetlona, może słuchać jego wypowiedzi i jednocześnie odczytywać mowę z ust;

- umożliwienie dziecku odwracania się w kierunku innych kolegów odpowiadających na lekcji, co ułatwi lepsze zrozumienie ich wypowiedzi;

- mówienie do dziecka wyraźnie używając normalnego głosu i intonacji, unikanie gwałtownych ruchów głową czy nadmiernej gestykulacji;

- dbanie o spokój i ciszę w klasie, eliminowanie zbędnego hałasu w czasie zajęć;

- upewnianie się czy polecenia kierowane do całej klasy są właściwie rozumiane przez dziecko niedosłyszące. W przypadku trudności zapewnienie mu dodatkowego wyjaśnienia, sformułowania inaczej polecenia, używając prostego, znanego dziecku słownictwa;

- dostosowanie tempa pracy do możliwości ucznia z wadą słuchu, który może mieć trudności z równoczesnym wykonywaniem kilku czynności w tym samym czasie ( nie jest w stanie słuchać nauczyciela - co wymaga obserwacji jego twarzy - jednocześnie otworzyć książkę na odpowiedniej stronie i odnaleźć wskazane ćwiczenie);

- w czasie lekcji wskazane jest używanie jak najczęściej pomocy wizualnych i tablicy ( m.in. zapisanie nowego tematu, nowych i ważniejszych słów, dat na lekcji historii itp.)

- przygotowywanie uczniowi z niedosłuchem planu pracy na piśmie opisującego zagadnienia poruszane na lekcji; · aktywizowanie dziecka do rozmowy poprzez zadawanie prostych pytań, podtrzymywanie jego odpowiedzi przez dopowiadanie pojedynczych słów, umowne gesty, mimiką twarzy;

- zwracanie się do dziecka niesłyszącego, zadawanie pytań w celu zmobilizowania go do lepszej koncentracji uwagi i ułatwienia mu lepszego zrozumienie tematu;

- czytanie lektury z pomocą rodziców lub czytanie tylko wskazanego rozdziału (dla ułatwienia zrozumienia treści, nauczyciel może podać pytania pomocnicze, na które dziecko powinno przygotować odpowiedzi – czytając wcześniej lekturę);

- stosowanie ćwiczenia w pisaniu ze słuchu tylko wyrazów lub zdań, wcześniej z dzieckiem utrwalonych, w oparciu o znane mu słownictwo. Jeżeli pisanie ze słuchu sprawia dziecku niedosłyszącemu duże trudności można je zastąpić inną formą ćwiczeń w pisaniu.

UCZNIOWIE Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ RUCHOWĄ (orzeczenie)

- zniesienie barier architektonicznych (w szkole ogólnodostępnej możemy jedynie mówić o ich ograniczeniu);

- dostosowanie miejsca pracy m.in. tak, aby uczeń mógł przyjąć niemęczącą, prawidłową pozycję siedzącą;

- dostosowanie i zmodyfikowanie pomocy szkolnych tak, by uczeń mógł z nich w pełni korzystać; oferowanie dziecku na zajęciach lekcyjnych gotowych formatek wykresów, tabel oraz modeli tak, aby mogło je ono same wypełnić, bez konieczności rozrysowywania całego schematu;

- ograniczenie wymagań w zakresie kaligraficznym;

- jeśli uczeń ze znaczną niepełnosprawnością ruchową ma szczególne trudności z realizacją standardów wymagań związanych z umiejętnościami wykonawczymi, to część tych umiejętności powinna być przełożona z formy "potrafi wykonać" na "wie, jak wykonać";

- zachęcania dziecka do podejmowania częstych interakcji społecznych i zawierania przyjaźni; dawanie okazji do wykazywania się samodzielnością;

- budowanie adekwatnej samooceny i realistycznych aspiracji.

UCZNIOWIE Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ INTELEKTUALNĄ
(orzeczenie)

- postrzeganie konkretnego ucznia bez presji wymogów programowych, z założeniem, że obowiązująca jest podstawa programowa, a nie wybrane przez nauczycieli programy nauczania;

- zredukowanie do niezbędnego minimum tematyki o wysokim stopniu abstrakcji;

- nauczanie oparte na konkretach, ciągłe odwoływanie się do doświadczenia dziecka - stosowanie metod poglądowych:
* umożliwianie korzystania z różnorodnych pomocy dydaktycznych (plakaty, plansze, kalkulator, liczmany);

* wykorzystywanie zasobów multimedialnych, ułatwiających skupienie uwagi;

* jak najczęstsze korzystanie z modeli, konkretów, okazów, liczmanów, przedmiotów możliwych do bezpośredniego poznania, w drugiej kolejności ze słowa mówionego, zaś najrzadziej z tekstu do przeczytania;

* przedstawianie zagadnień na konkretnych przykładach odwołujących się do wydarzeń bliskich dziecku podczas omawiania treści o charakterze abstrakcyjnym, wymagających logicznego myślenia;

- stosowanie przystępnych instrukcji wykonania zadania - obrazkowej, obrazkowo - słownej, multimedialnej;

- troska o przystępność języka: instrukcje krótkie, jednoznaczne i zrozumiałe, zwięzłe i precyzyjne komunikaty słowne;

- dokładne instruowanie wstępne, ciągłe dostarczanie wskazówek w trakcie pracy, stosowanie powtórzeń, ograniczanie instrukcji słownych na rzecz słownopokazowych, ciągła kontrola działań ucznia; - ciągłe upewnianie się, czy uczeń rozumie treść zadania;

- stosowanie metod i oddziaływań na ucznia, które spowodują jego rzeczywiste zainteresowanie zadaniem, np. przygotowanie krótkich tekstów do czytania (z wyraźnym oznaczeniem najważniejszych fragmentów) lub treści zadań matematycznych wykorzystujących hobby lub fascynacje dziecka; tworzenie map myśli jako sposób notowania treści lekcji;

- opracowanie zindywidualizowanych materiałów pozwalających uczniowi na wielostronne przyswajanie treści edukacyjnych w sposób interesujący i dostosowany do jego preferencji;

- ułatwianie dziecku wykonanie zadania i opanowanie danej umiejętności poprzez dzielenie jej na etapy; - rozwijanie strategii pamięciowych ucznia oraz kompensowanie braków w tym zakresie (np. nauka tworzenia notatek obrazkowych przedstawiających sekwencje niezbędnych kroków do rozwiązania zadania, określających elementy pracy, którą należy przygotować);

- wykorzystywanie umownych znaków porządkujących pracę na lekcji, np. kolorowe karteczki, symbole (piktogramy), a także możliwe do wykorzystania symboliczne rysunki z systemów komunikacji alternatywnej;

- włączanie ucznia do prac na terenie klasy, szkoły - zwłaszcza takich, w których może osiągać sukcesy, jak np. pełnienie różnych dyżurów, wykonywanie prac porządkowych, prace ogrodnicze, prowadzenie hodowli i inne;

- umożliwianie pracy w małych grupach, korzystania ze wsparcia i kompetencji kolegów;

- stosowanie zasady stopniowania trudności - rozpoczynanie od rzeczy prostych; ·praca dydaktyczna, polegająca przede wszystkim na nauczaniu czynnościowym, opartym na działaniu ucznia, jego aktywności, zaangażowaniu, przeżywaniu, odkrywaniu i poznawaniu;

- większy nacisk na ćwiczenia w mówieniu, mające zastosowanie w sytuacjach dnia codziennego niż na ćwiczenia w pisaniu;

- niezależnie od etapu kształcenia i poziomu abstrakcji matematycznej wykonywanie czynności konkretnych, wyobrażonych i abstrakcyjnych;
- w odniesieniu do uczniów w młodszym wieku szkolnym położenie dużego nacisku na dostarczanie im jak największej ilości doświadczeń z zakresu manipulowania przedmiotami, porównywania, przeliczania konkretów, orientacji w przestrzeni w celu ułatwienia nabywania umiejętności matematycznych;

- ukazywanie związku między wiedzą nabywaną podczas zajęć, a jej praktycznym wykorzystywaniem w różnych sytuacjach życia codziennego;

- stwarzanie sytuacji pozwalających na systematyczne powtarzanie opanowanych umiejętności; wydłużenie czasu pracy lub skracanie zadań do niezbędnych elementów;

- przygotowywanie dla ucznia sprawdzianów o niższym stopniu trudności, akcentujących umiejętności praktyczne;

- zindywidualizowanie sposobu i kryteriów oceniania ucznia;

- zwracanie głównej uwagi na postęp, a nie wyłącznie efekty;

- branie pod uwagę możliwości ucznia, jego ograniczeń, zainteresowań, właściwego dla niego tempa pracy;

- wzmacnianie u ucznia poczucia własnej wartości w czasie zajęć w grupie i indywidualnych rozmów.

UCZNIOWIE Z AUTYZMEM

(orzeczenie)

- zminimalizowanie lub całkowite wyeliminowanie elementów rozpraszających;

- posadzenie ucznia blisko nauczyciela;

- zachowanie schematu pracy i stałości działań edukacyjnych (np. zajmowanie tej samej ławki lub stolika podczas zajęć);

- opracowanie planu codziennych zajęć i każdorazowe zapoznawanie z nim ucznia;

- wcześniejsze informowanie o zmianach np. w rozkładzie zajęć lekcyjnych, uprzedzanie o zastępstwach na lekcjach, wyjściach, wizytach nowych osób. Informowanie, w jaki sposób trzeba się zachować w nowej sytuacji;

- wyraźne zaznaczanie końca określonej aktywności, zabawy, zadania, zanim przejdzie się do następnych;

- kierowanie poleceń indywidualnie do dziecka (zwracanie się do niego po imieniu; właściwe używanie zaimków osobowych Ja i Ty);

- podczas rozmowy używanie prostego i jednoznacznego języka; wyjaśnianie metafor i przenośni, wyrazów bliskoznacznych, żartów lub dowcipów użytych podczas prowadzenia lekcji; popieranie informacji słownej gestami, mimiką;

- uzupełnianie rysunkiem, zdjęciem, filmem lub modelem przekazywanych podczas lekcji treści abstrakcyjnych;

- w razie potrzeby wydłużanie czasu przeznaczonego na wykonywanie poszczególnych zadań i prac pisemnych;

- dzielenie trudniejszego lub dłuższego zadania na kilka części;

- sprawdzanie zrozumienia czytanego tekstu poprzez zadawanie dodatkowych pytań: Co się wydarzyło? Gdzie ? Kiedy? Dlaczego ? itp.;
- dostosowywanie pomocy dydaktycznych i treści zadań do zainteresowań ucznia (np. obliczanie różnicy czasu na podstawie rozkładów jazdy);

- wykorzystywanie wąskich zainteresowań i fachowej wiedzy ucznia podczas prowadzenia lekcji;

- na lekcjach wychowania fizycznego unikanie aktywności ruchowej związanej z rywalizacją. Dbanie o losowe przydzielanie do grup (dzieci autystyczne są mniej sprawne i niezgrabne ruchowo, a dodatkowo mają problemy z graniem zespołowym, co sprawia, że są pomijane lub niechętnie wybierane);

- w sytuacji wzburzenia lub zdenerwowania umożliwienie pobytu w spokojnym, cichym miejscu np. bibliotece, gabinecie pedagoga;

- ignorowanie i niereagowanie na zachowania prowokacyjne (np. płacz, plucie, krzyk). Dziecko powinno wykonać wyznaczone zadanie pomimo takich zachowań;

- częste przypominanie o normach i zasadach funkcjonowania społecznego oraz chwalenie i nagradzanie za ich przestrzeganie;

- niezadawanie pytań "dlaczego to zrobiłeś?", ale opisywanie co nam się nie podoba w zachowaniu, czego oczekujemy i nazywanie emocji;

- opracowanie sposobów radzenia sobie z emocjami w kategorii akceptowane - nieakceptowane.

UCZNIOWIE Z ZESPOŁEM ASPERGERA (orzeczenie)

- zachowywanie schematu pracy na lekcjach i stałości działań (np. zajmowanie tej samej ławki lub stolika podczas zajęć);

- trzymanie się tego, co jest przewidziane do realizacji. W sytuacji zmiany w planach konieczne jest uspokojenie, wyciszenie i pełne rzetelne uprzedzenie ucznia o planowanych zmianach. Zmiany muszą być wprowadzane uważnie i planowo, ale nie powinno się ich eliminować;

- sukcesywne (nie jednorazowo) zapoznawanie ucznia z planem budynku szkolnego - indywidualne oprowadzanie po szkole i wyjaśnianie przeznaczenia pomieszczeń: świetlicy, biblioteki, szatni);

- eliminowanie bodźców rozpraszających (wzrokowych, słuchowych);

- zwrócenie uwagi (diagnoza) na możliwą nadwrażliwość ucznia na niektóre bodźce i odpowiednie reagowanie (np. nadwrażliwość słuchowa - zniżanie tonu głosu podczas rozmowy, wzrokowa - tworzenie stonowanych dekoracji w klasie itp.);

- kierowanie poleceń indywidualnie do ucznia, zwracanie się do niego po imieniu;

- robienie przerw między wypowiadanymi zdaniami, tak by dać uczniowi możliwość ich przetworzenia; powtarzanie polecenia, sprawdzanie stopnia jego zrozumienia;

- zachęcanie ucznia, by w razie potrzeby prosił o powtórzenie, uproszczenie czy zapisanie polecenia; ·- nieprzekazywanie zbyt wielu informacji, a gdy chodzi o polecenia, to wystarczy jedno, co da pewność jego wykonania przez ucznia (dla pewności, można poprosić, aby opisał je własnymi słowami);
- w razie potrzeby dyskretne zapisywanie (w dużym skrócie i jasnej formie) poleceń dla ucznia (do wykonania w danym dniu) w notesie, który ma na ławce. Jeżeli nie potrafi jeszcze czytać, to warto wprowadzić piktogramy, czyli kolorowe ilustracje przedstawiające czynności do wykonania w danym dniu;

- sprawdzanie zrozumienia czytanego tekstu poprzez zadawanie dodatkowych pytań: Co się wydarzyło? Gdzie? Kiedy? Dlaczego? itp.;

- używanie krótkich zdań, prostego i jednoznacznego języka - podawanie jasnych instrukcji;

- przedstawianie nowych pojęć lub materiału abstrakcyjnego w sposób możliwie najbardziej konkretny, popieranie ich tekstem pisanym, obrazem, ilustracją, filmem;

- uwzględnianie deficytów w zakresie rozumienia niedosłownych wypowiedzi, ironii, metafor, słów i wyrażeń wieloznacznych. Wyjaśnianie ich za pomocą obrazów albo przeciwieństw np. przyjaźń - wrogość;

- organizowanie zajęć związanych z wyjaśnianiem znaczenia niektórych słów, przysłów, powiedzeń czy metafor;

- w razie potrzeby wydłużanie czasu przeznaczonego na wykonywanie poszczególnych zadań i prac pisemnych;

- dzielenie zadania na wieloetapowe krótsze części;

- zadawanie krótszych prac domowych w sytuacji, gdy rodzice zgłaszają, że nauka w domu trwa godzinami;

- w miarę możliwości sprawdzanie wiedzy ucznia w formie przez niego preferowanej (np. zamiast śpiewać piosenkę może powiedzieć jej tekst);

- dostosowanie pomocy dydaktycznych i zadań do zainteresowań ucznia (np. obliczanie różnicy czasu na podstawie rozkładu jazdy autobusów);

- wykorzystywanie wąskiej i fachowej wiedzy oraz zainteresowań ucznia podczas prowadzenia lekcji; umożliwianie uczniowi - w określonych sytuacjach, a nie zawsze, kiedy ma na to ochotę - mówienia o swoich pasjach i zainteresowaniach;

- na lekcjach wychowania fizycznego unikanie aktywności ruchowej związanej z rywalizacją. Zwalniane uczniów (z nadwrażliwością słuchową) z ćwiczeń , którym towarzyszy dużego hałas. Dbanie o losowe przydzielanie do grup (dzieci z ZA są mniej sprawne i niezgrabne ruchowo oraz mają problemy z graniem zespołowym, co sprawia, że są pomijane lub niechętnie wybierane do grupy zawodników) ;

- z powodu impulsywności i problemów w czekaniu na swoją kolej odpytywanie ucznia w pierwszej kolejności;

- nie zakładanie, że uczeń nie słucha i nie uczestniczy w toku lekcyjnym jeżeli nie nawiązuje kontaktu wzrokowego, czy też siedzi bokiem do nauczyciela;

- udzielanie uczniowi z dokładnej instrukcji dotyczącej poszczególnych czynności dnia codziennego, aby podołać wszystkim obowiązkom;

- dostrzeganie, nazywanie i chwalenie wszelkich zachowań empatycznych i współczujących; otoczenie ucznia dyskretną opieką, gdyż może się on stać łatwym obiektem zaczepek, prowokacji swoich rówieśników;

- praca nad poprawą u ucznia zachowań nieakceptowanych przez otoczenie; wyjaśnianie, jaką reakcję emocjonalną u odbiorców mogą one wywołać;

- staranie o to, aby uczeń zawsze miał z kim wykonywać zadania grupowe i asymilował się ze środowiskiem w każdej sytuacji: na lekcji, w trakcie przerwy, przebierania się w szatni, w bibliotece, na stołówce czy w czasie wycieczki klasowej;
- dawanie w czasie zajęć dydaktycznych możliwości rozładowywania złości i agresji przy wykorzystaniu akceptowalnych, ustalonych wcześniej metod alternatywnych;

- przed wycieczką szkolną informowanie ucznia o zachowaniach właściwych i pożądanych dla danej sytuacji społecznej ( czyli na przykład tego, jak zachować się w teatrze, kinie, muzeum itp.);

- rozwijanie w czasie lekcji umiejętności rozumienia innych ludzi, siebie i sytuacji społecznych oraz norm i wzorów interpersonalnych i kulturowych;

- prowadzenie treningu komunikacji społecznej, zarówno bezpośredniej, czyli naukę komunikowania się z rówieśnikiem, jak i pośredniej, tj. za pomocą listu, telefonu czy Internetu;

- ćwiczenie umiejętności społecznych, czyli: zawierania znajomości, słuchania, pytania, odmawiania, inicjowania rozmowy, dyskutowania, reagowania na krytykę i jej wypowiadania, radzenia sobie z uczuciami i ich wyrażania, np. gniewu i rozczarowania, jak również mówienia komplementów.

UCZNIOWIE Z ADHD (opinia):

zaburzeń uwagi,
nadmiernej impulsywności,
nadruchliwości;

Ogólne zasady postępowania z dzieckiem z nadpobudliwością psychoruchową:

miejsce siedzenia dla ucznia - możliwie jak najbliżej nauczyciela, tak, aby ten miał do niego jak najlepszy dostęp, mógł podejść, zwrócić uwagę i pomóc;
uczeń nie powinien siedzieć w miejscu, które rozpraszałoby jego uwagę (blisko okna z widokiem na ulicę);
uczeń winien mieć na ławce tylko przybory potrzebne do pracy;
zajęcia powinny być prowadzone w sposób ciekawy, aby uczeń nie mógł się nudzić, a co za tym idzie przeszkadzać (ADHD jest zaburzeniem NUDNYCH sytuacji);
pożądane jest częste zmienianie rodzajów zadań;
nauczyciel powinien odwoływać się jak najczęściej do zasad obowiązujących na lekcji ( np. "Wykonujemy polecenia nauczyciela";
uczeń winien być nagradzany (pochwałą ustną: "Piszesz, cieszę się"), wtedy gdy pojawia się pożądane zachowanie; lekcja powinna mieć stałą strukturę;
każdorazowe dopilnowanie przez nauczyciela wpisania zadania domowego do zeszytu;
skracanie czasu wykonywania poszczególnych zadań, umożliwienie wykonywania zadań we fragmentach;
stała współpraca z rodzicami (spotkania, ewentualnie zeszyt obserwacji);

Dysleksja (opinia) jest jednym z wielu różnych rodzajów trudności w uczeniu się. Jest specyficznym zaburzeniem o podłożu językowym, uwarunkowanym konstytucjonalnie. Charakteryzuje się trudnościami w dekodowaniu pojedynczych słów, co najczęściej odzwierciedla niewystarczające zdolności przetwarzania fonoloficznego. Trudności w dekodowaniu pojedynczych słów są zwykle niewspółmierne do wieku życia oraz innych zdolności poznawczych i umiejętności szkolnych; trudności nie są rezultatem ogólnego opóźnienia rozwojowego ani zaburzeń sensorycznych. Dysleksja przejawia się w postaci różnorodnych trudności w odniesieniu do różnych form komunikacji językowej, wśród których oprócz trudności z czytaniem występują też problemy z pisaniem i prawidłową pisownią wyrazów. W zależności od głębokości i rodzaju zaburzonych funkcji percepcyjno - motorycznych, trudności z nauką dzieci dyslektycznych mogą przybierać różne formy.

Pisanie

Zaburzenia analizatora wzrokowego	trudności w przepisywaniu, pisaniu z pamięci i ze słuchu trudności z zapamiętywaniem kształtu liter mylenie liter o podobnym kształcie ( a-o, a-ą, e-c, e-ę, ł-l-t, m-n, u-n, m-w ) różniących się położeniem w stosunku do osi pionowej ( p-b ) różniących się położeniem w stosunku do osi poziomej ( w-m, n-u, b-p, d-g ) zapominanie pisowni niektórych dużych liter ( szczególnie L, Ł, W, F, G ) pomijanie znaków diakrytycznych ( kropki, ogonki, kreseczki ) opuszczanie liter, cząstek wyrazów, znaków interpunkcyjnych błędy ortograficzne ( pomimo znajomości zasad pisowni ) niewłaściwe planowanie graficzne wyrazów w stosunku do strony w zeszycie nieodpowiedni wybór linijek
Zaburzenia analizatora słuchowego	szczególne trudności z pisaniem ze słuchu łączenie wyrazów ( "potstołem" zamiast "pod stołem") zamiana kolejności wyrazów w zdaniu błędy w pisaniu wyrazów z dwuznakami i grupami spółgłosek błędy w pisaniu wyrazów ze zmiękczeniami ( ś-si, ć- ci, ń-ni ) trudności z różnicowaniem wyrazów z i-j trudności z różnicowaniem wyrazów z głoskami szumiącymi ( sz, cz, ż, dż ) trudności z różnicowaniem wyrazów z głoskami syczącymi ( s, c, z, dz ) słabe różnicowanie głosek zbliżonych fonetycznie ( b-p, g-k, d-t, w-f ) nieprawidłowa pisownia wyrazów z samogłoskami nosowymi ( ę, ą ) i zespołami dźwiękowymi ( on, om, en, em ) opuszczanie końcówek wyrazów ( "wczora" zamiast "wczoraj" ) dzieci ze skorygowanymi wadami wymowy mogą popełniać w pisowni takie same błędy, jakie wcześniej występowały u nich w mowie
Zaburzenia analizatora kinestetczno - ruchowego ( motoryka )	za duży lub za mały nacisk na ołówek, długopis brzydkie, mało czytelne pismo litery krzywe, drżące, niekształtne, kanciaste, "niedokończone", o różnej wielkości nie utrzymywanie się w liniaturze brak wiązania liter, połączenia między nimi o różnej długości i w dowolnym miejscu tempo pisania wolne trudności w odczytaniu własnych notatek zeszyt sprawia wrażenie źle utrzymanego ( liczne luki, skreślenia, plamy, poprawki )
Zaburzenia procesu lateralizacji i orientacji przestrzennej	odwracanie liter i cyfr, zmiana ich kolejności dziecko praworęczne i lewooczne może próbować pisać od strony prawej do lewej litery koliste pisane są ruchem zgodnym z ruchem wskazówek zegara, a pozostałe od dołu do góry mogą występować elementy pisma lustrzanego mylenie znaków graficznych różniących się położeniem w stosunku do osi pionowej lub poziomej problemy z zapisem wyrazów ( liczb ) w słupkach, tabelkach pismo o nierównym nacisku niewłaściwe planowanie graficzne wyrazów w stosunku do strony w zeszycie nie utrzymywanie się w liniaturze

Czytanie

Zaburzenia analizatora wzrokowego	w początkach nauki trudności w kojarzeniu dźwięku z odpowiednim znakiem graficznym mylenie liter o podobnym kształcie ( a-o, m-n, l-ł-t, b-d, g-p, n-u, m-w, e-c, h-k, c-g ) mylenie liter różniących się położeniem względem osi ( n-u, p-g, b-d, w-m ) mylenie podobnych struktur graficznych ( dom -dam ) opuszczanie liter, sylab, wyrazów, wierszy gubienie się w tekście tempo czytania wolne i nierytmiczne, spowodowane zbyt długim koncentrowaniem się na rozpoznawaniu kształtów liter lub wyrazów podobnych trudności w rozumieniu czytanych tekstów ( koncentracja na technice czytania ) czytanie na pamięć, "zgadywanie" gubienie się w tekście
Zaburzenia analizatora słuchowego	długo utrzymuje się technika literowania oraz kłopoty z syntezą dźwięków nieuwzględnianie znaków przestankowych opuszczanie liter i sylab mylenie wyrazów o podobnym brzmieniu zniekształcanie słów ( odczytywanie jednej części wyrazu, a zgadywanie drugiej ) trudności w rozumieniu przeczytanych treści fonetyczna deformacja słów uczenie się czytania na pamięć
Zaburzenia analizatora kinestetczno - ruchowego ( motoryka )	nieprzyjemny ton głosu czytającego, a niekiedy gwałtowna jego zmiana ( przy zaburzeniach w motoryce narządów artykulacyjnych - nadmierne lub zbyt małe napięcie mięśniowe organów mownych )
Zaburzenia procesu lateralizacji i orientacji przestrzennej	przestawianie i opuszczanie liter, sylab całych wyrazów a nawet linijek druku wolne tempo czytania, niekiedy od strony prawej do lewej błędne odczytywanie liter (b-d, g-p, u-n, m-w ) błędy inwersji dynamicznej ( np. czytanie "od" jako "do", "wór" jako "rów" ) mylenie liter kształtnopodobnych, lecz o innym położeniu ( np. "b" czytane jako "d" ) uporczywe opuszczanie lub dodawanie liter, sylab odwracanie porządku liter w krótkich wyrazach zmieniające ich sens trudności w rozumieniu treści zawierających pojęcia stosunków przestrzenno - czasowych i struktur gramatyczno - logicznych

Rysowanie

Zaburzenia analizatora wzrokowego	kłopoty z odwzorowywaniem prostych figur geometrycznych, a także z odtwarzaniem ich układów niewłaściwe proporcje między elementami trudności w rozplanowywaniu
Zaburzenia analizatora kinestetczno - ruchowego ( motoryka )	rysunki niestaranne, ubogie w szczegóły, prymitywne, schematyczne przewaga linii prostych zbyt duży lub zbyt mały nacisk ołówka na papier przy rysowaniu często występują synkinezje ( współruchy, np. wysuwanie języka ) rysunki często zamazane
Zaburzenia procesu lateralizacji i orientacji przestrzennej	zmiany kierunku w rysowaniu (np. rysownie szlaczków od strony prawej do lewej, linii pionowych z dołu do góry, a kolistych ruchem zgodnym z ruchem wskazówek zegara zakłócenia proporcji elementów, stosunków przestrzennych rysunki sprawiają wrażenie chaotycznych, są uproszczone, zawierają małą liczbę szczegółów

Wypowiadanie się

Zaburzenia analizatora wzrokowego	ubogi opis ilustracji ( w związku z trudnością w rozpoznawaniu przedmiotów ) trudności w wyszukiwaniu braków, różnic i podobieństw trudności w rozplanowywaniu
Zaburzenia analizatora słuchowego	ubogie słownictwo agramatyzmy zniekształcanie wyrazów mało znanych opóźnienia i zaburzenia mowy
Zaburzenia procesu lateralizacji i orientacji przestrzennej	kłopoty z rozumieniem sytuacji przedstawianych na obrazku problemy w określaniu wzajemnego położenia przedmiotów zaburzone rozumienie pojęć z zakresu stosunków przestrzennych ( nad, pod, w prawo, w lewo, przed, za itp. )

OGÓLNE ZASADY POSTĘPOWANIA Z UCZNIEM O SPECYFICZNYCH
TRUDNOŚCIACH W UCZENIU SIĘ:

Dysleksja, dostosowanie wymagań dotyczy głównie formy sprawdzania i oceniania wiedzy z tego zakresu:

1.Unikać głośnego odpytywania z czytania przy całej klasie; wskazówka ta dotyczy przede wszystkim dzieci młodszych. Jeśli nauczycielowi dla oceny umiejętności ucznia niezbędne jest głośne czytanie, należy przeprowadzić je na przerwie, po zakończeniu lekcji.

2. Ograniczać czytanie obszernych lektur do rozdziałów istotnych ze względu na omawianą tematykę, akceptować korzystanie z nagrań fonicznych, w wyjątkowych przypadkach z ekranizacji, jako uzupełnienia samodzielnie przeczytanych rozdziałów.

3. Kontrolować stopień zrozumienia samodzielnie przeczytanych przez ucznia poleceń, szczególnie podczas sprawdzianów (wolne tempo czytania, słabe rozumienie jednorazowo przecz danego tekstu może uniemożliwić wykazanie się wiedzą z danego materiału).

4. Ze względu na wolne tempo czytania lub/i pisania zmniejszyć ilość zadań (poleceń) do wykonania w przewidzianym dla całej klasy czasie lub wydłużyć czas pracy dziecka. Formy te należy stosować zamiennie – uczeń pozostawiony w klasie dłużej niż rówieśnicy, narażony na komentarze z ich strony sam zacznie rezygnować z dodatkowego czasu.

5. Ograniczać teksty do czytania i pisania na lekcji do niezbędnych notatek, których nie ma w podręczniku; jeśli to możliwe dać dziecku gotową notatkę do wklejenia. Zalecenie to jest szczególnie istotne w przypadku dzieci małych lub starszych, u których stwierdzono dysgrafię.

6. Pisemne sprawdziany powinny ograniczać się do sprawdzanych wiadomości, wskazane jest, zatem stosowanie testów wyboru, zdań niedokończonych, tekstów z lukami – pozwoli to uczniowi skoncentrować się na kontrolowanej tematyce, a nie na poprawności pisania.

7. Wskazane jest preferowanie wypowiedzi ustnych. Sprawdzanie wiadomości powinno odbywać się często i dotyczyć krótszych partii materiału. Pytania kierowane do ucznia powinny być precyzyjne.

8. W przedmiotach ścisłych podczas wykonywania ścisłych operacji wymagających wielokrotnych przekształceń, należy umożliwić dziecku ustne skomentowanie wykonywanych działań. W ocenie pracy ucznia wskazanie jest uwzględnienie poprawności toku rozumowania, a nie tylko prawidłowości wyniku końcowego. W przypadku prac pisemnych z przedmiotów ścisłych i im pokrewnych, nauczyciel powinien zwrócić uwagę na graficzne rozplanowanie sprawdzianów – pod treścią zadania powinno być wolne miejsce na rozwiązanie. Pozwoli to uniknąć niepotrzebnych pomyłek przy przepisywaniu zadań na inną stronę np. gubienia, mylenia znaków, cyfr, symboli, tak charakterystycznych dla dzieci z dysleksją. Materiał programowy wymagający znajomości wielu wzorów, symboli, przekształceń można podzielić na mniejsze partie. Tam, gdzie jest taka możliwość, pozwolić na korzystanie z gotowych wzorów, tablic itp.

9. Unikać wyrywania do odpowiedzi. Jeśli to możliwe uprzedzić ucznia (na przerwie lub na początku lekcji), że będzie dzisiaj pytany. W ten sposób umożliwiamy dziecku przypomnienie wiadomości, skoncentrowaniu się, a także opanowanie zapięcia emocjonalnego często blokującego wypowiedź.

10. Dobrze jest posadzić dziecko blisko nauczyciela, dzięki temu zwiększy się jego koncentracja uwagi, ograniczeniu ulegnie ilość bodźców rozpraszających, wzrośnie bezpośrednia kontrola nauczyciela, bliskość tablicy pozwoli zmniejszyć ilość błędów przy przepisywaniu.

11. Złagodzić kryteria wymagań z języków obcych. Uczeń mający problemy z opanowaniem ojczystego języka prawie zawsze ma trudności z mówieniem, rozumieniem, czytaniem i pisaniem w języku obcym.

12. Podczas oceny prac pisemnych nie uwzględniać poprawności ortograficznej lub oceniać ją opisowo. Należałoby pozwolić uczniom na korzystanie ze słowników ortograficznych podczas pisania wypracowań, prac klasowych. Postępy w zakresie ortografii sprawdzać za pomocą dyktand z komentarzem, okienkiem ortograficznym, pisania z pamięci. Zakres sprawdzianu powinien obejmować jeden rodzaj trudność ortograficznych - umożliwi to skoncentrowanie się na zagadnieniu, tym samym zmniejszając ilość błędów i dając poczucie sukcesu.

13. W przypadku ucznia z dysgrafią wskazane jest akceptowanie pisma drukowanego, pisma na maszynie, komputerze, zwłaszcza prac obszernych (wypracowań, referatów). Nie należy również oceniać estetyki pisma, np. w zeszytach. Jeśli pismo dziecka jest trudne do odczytania, można zamienić pracę pisemną na wypowiedź ustną.

GŁĘBOKA DYSLEKSJA ROZWOJOWA - brak jest szczegółowej charakterystyki tej postaci głębokich zaburzeń. Można zaproponować tu podstawowe kryterium rozpoznania, takie jak: zatrzymanie się na poziomie czytania elementarnego i nie osiągnięcie poziomu czytania zaawansowanego lub opóźnienie o 3-4 lata w zakresie umiejętności czytania. Tak poważnym zaburzeniom czytania zwykle towarzyszą równie poważne zaburzenia opanowania poprawnej pisowni.
Inną postać tych zaburzeń cechuje istotne opóźnienie w czytaniu przy bardzo nasilonych trudnościach w pisaniu zarówno w zakresie poprawności pisowni, jak i budowania wypowiedzi na piśmie, błędów stylistycznych i interpunkcyjnych.
Kryterium takiego podziału jest charakter obserwowanych zaburzeń w czytaniu i pisaniu ( czyli rodzaj najczęściej spotykanych objawów ).
U dzieci z dysleksją zazwyczaj stwierdza się zaburzenia percepcji wzrokowej, słuchowej oraz integracji percepcyjno-motorycznej.

DYSGRAFIA, czyli brzydkie, nieczytelne pismo

Dostosowanie wymagań będzie dotyczyło formy sprawdzania wiedzy, a nie treści:

Wymagania merytoryczne, co do oceny pracy pisemnej powinny być ogólne, takie same, jak dla innych uczniów, natomiast sprawdzenie pracy może być niekonwencjonalne - np., jeśli nauczyciel nie może przeczytać pracy ucznia, może go poprosić, aby uczynił to sam lub przepytać ustnie z tego zakresu materiału.

uczeń powinien siedzieć blisko nauczyciela.
monitorowanie pracy ucznia (notatki, ćwiczenia),
precyzyjne formułowanie poleceń,
dopuszczenie pisma drukowanego oraz prac na komputerze,
możliwość odczytania pracy domowej w-przypadku niewyraźnego pisma,
umożliwienie zaliczenia części materiału w formie ustnej.

DYSORTOGRAFIA, czyli trudności z poprawną pisownią pod względem ortograficznym, fonetycznym, interpunkcyjnym itd.

Dostosowanie wymagań dotyczy głównie formy sprawdzania i oceniania wiedzy z tego zakresu:

w żadnym wypadku dysortografia nie uprawnia do zwolnienia ucznia z nauki ortografii i gramatyki - przy ocenie prac nie będzie brana pod uwagę poprawność ortograficzna.
monitorowanie pracy ucznia (notatki, ćwiczenia),
precyzyjne formułowanie poleceń,
umożliwienie zaliczenia części materiału w formie ustnej

Dyskalkulia, trudności matematyczne, dostosowanie wymagań dotyczy głównie formy sprawdzania i oceniania wiedzy z tego zakresu polega na ocenianiu przede wszystkim toku rozumowania, a nie technicznej strony liczenia:

1. ukazywanie przydatności matematyki w życiu codziennym;
2. nauczanie polisensoryczne - używanie pomocy dydaktycznych angażujących wszystkie zmysły (rysunki, tabele, schematy, mapy myślowe, haki pamięciowe, podkreślanie najważniejszych informacji, werbalizowanie, używanie kolorów, symboli graficznych itp.)
3. uczenie szacowania;
4. ćwiczenie liczenia pamięciowego;
5. nakłanianie do "głośnego myślenia" podczas rozwiązywania zadań;
6. łączenie wiedzy w logiczną całość, dzielenie jej na porcje łatwo przyswajalne dla ucznia;
7. unikanie oceniania metody, którą uczeń dochodzi do wyniku, nawet jeśli jest "okrężna";
8. zachęcanie do prowadzenia specjalnej książki matematycznej (kolor, rymowanki, mnemoniki, obrazki) do zapisywania ważnych terminów, technik liczenia i myślenia matematycznego, wzorów.

Symptomy zaburzeń i formy, metody, sposoby dostosowania wymagań u uczniów z dysleksją w zakresie przedmiotu nauczania:

JĘZYK POLSKI

Objawy zaburzeń:

trudności w opanowaniu techniki czytania tj.: głoskowanie, sylabizowanie, przekręcanie wyrazów, domyślanie się, wolne lub nierówne tempo, pauzy, nie zwracanie uwagi na interpunkcję,
niepełne rozumienie treści tekstów i poleceń, uboższe słownictwo,
trudności w pisaniu, szczególnie ze słuchu, liczne błędy np.: mylenie z – s, d – t, k –g,
błędy w zapisywaniu zmiękczeń, głosek i – j,
błędy w zapisywaniu głosek nosowych ą – om, ę – em,
opuszczanie, dodawanie, przestawianie, podwajanie liter i sylab,
błędy gramatyczne w wypowiedziach ustnych i pisemnych,
trudności w formułowaniu wypowiedzi pisemnych na określony temat,
trudności w uczeniu się ze słuchu na lekcji, korzystaniu z wykładów, zapamiętywaniu, rozumieniu poleceń złożonych, instrukcji,
trudności z zapamiętaniem liter alfabetu, mylenie liter podobnych kształtem l – t – ł,
mylenie liter zbliżonych kształtem, lecz inaczej ułożonych w przestrzeni b – d – g – p, w – m,
opuszczanie drobnych elementów graficznych liter (kropki, kreski),
błędy w przepisywaniu i pisaniu z pamięci,
nieprawidłowe trzymanie przyborów do pisania,
wolne tempo pisania, męczliwość ręki,
niekształtne litery, nieprawidłowe łączenia – obniżona czytelność pisma,
nieumiejętność zagospodarowania przestrzeni kartki.

Formy, metody, sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych:

nie wymagać, by uczeń czytał głośno przy klasie nowy tekst, wskazywać wybrane fragmenty dłuższych tekstów do opracowania w domu i na nich sprawdzać technikę czytania,
dawać więcej czasu na czytanie tekstów, poleceń, instrukcji, szczególnie podczas samodzielnej pracy lub sprawdzianów, w miarę potrzeby pomagać w ich odczytaniu,
starać się w miarę możliwości przygotowywać sprawdziany i kartkówki w formie testów,
czytanie lektur szkolnych lub innych opracowań rozłożyć w czasie, pozwalać na korzystanie z książek „mówionych”,
raczej nie angażować do konkursów czytania,
uwzględniać trudności w rozumieniu treści, szczególnie podczas samodzielnej pracy z tekstem, dawać więcej czasu, instruować lub zalecać przeczytanie tekstu wcześniej w domu,
częściej sprawdzać zeszyty szkolne ucznia, ustalić sposób poprawy błędów, czuwać nad wnikliwą ich poprawą, oceniać poprawność i sposób wykonania prac,
dać uczniowi czas na przygotowanie się do pisania dyktanda poprzez podanie mu trudniejszych wyrazów, a nawet wybranych zdań, które wystąpią w dyktandzie; można też dawać teksty z lukami lub pisanie z pamięci,
dyktanda sprawdzające można organizować indywidualnie,
błędów nie omawiać wobec całej klasy,
w przypadku trudności w redagowaniu wypowiedzi pisemnych uczyć tworzenia schematów pracy, planowania kompozycji wypowiedzi (wstęp, rozwinięcie, zakończenie),
pomagać w doborze argumentów, jak również odpowiednich wyrażeń i zwrotów,
nie obniżać ocen za błędy ortograficzne i graficzne w wypracowaniach, podać uczniom jasne kryteria oceny prac pisemnych (wiedza, dobór argumentów, logika wywodu, treść, styl, kompozycja itd.),
dawać więcej czasu na prace pisemne, sprawdzać, czy uczeń skończył notatkę z lekcji, w razie potrzeby skracać wielkość notatek,
przypadku trudności z odczytaniem pracy odpytać ucznia ustnie,
pozwalać na wykonywanie prac na komputerze,
usprawniać zaburzone funkcje – zajęcia korekcyjno – kompensacyjne.

JĘZYKI OBCE

Objawy zaburzeń:

trudności z zapamiętaniem słówek, struktur gramatycznych,
problemy z budowaniem wypowiedzi ustnych,
trudności z rozumieniem i zapamiętywaniem tekstu mówionego lub nagranego na taśmę,
problemy z odróżnianiem słów podobnie brzmiących,

błędy w pisaniu – trudności z odróżnianiem wyrazów podobnych – gubienie drobnych elementów graficznych, opuszczanie i przestawianie liter,
trudności z poprawnym pisaniem, pomimo dobrych wypowiedzi ustnych,
kłopoty z zapisem wyrazów w poprawnej formie gramatycznej,
gubienie drobnych elementów graficznych, opuszczanie i przestawianie liter,
trudności z poprawnym pisaniem, pomimo dobrych wypowiedzi ustnych,
kłopoty z zapisem wyrazów w poprawnej formie gramatycznej.

Formy, metody, sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych:

dawać łatwiejsze zadania,

nie wyrywać do natychmiastowej odpowiedzi, dawać więcej czasu na zastanowienie się i przypomnienie słówek, zwrotów,
dawać więcej czasu na opanowanie określonego zestawu słówek,
w fazie prezentacji leksyki zwolnić tempo wypowiadanych słów i zwrotów, a nawet wypowiadać je przesadnie poprawnie,
można pozwolić na korzystanie z dyktafonu podczas lekcji,
nowe wyrazy objaśniać za pomocą polskiego odpowiednika, w formie opisowej, podania synonimu, antonimu, obrazka, tworzenia związku z nowym wyrazem,
w zapamiętywaniu pisowni stosować wyobrażanie wyrazu, literowanie, pisanie palcem na ławce, pisanie ze zróżnicowaniem kolorystycznym liter,
przy odczytywaniu tekstu przez nauczyciela pozwalać na korzystanie z podręcznika,
w nauczaniu gramatyki można stosować algorytmy w postaci graficznej wykresów, tabeli, rysunków),
podczas prezentacji materiału zestawiać zjawiska gramatyczne języka polskiego ze zjawiskami gramatycznymi charakterystycznymi dla języka obcego,
prowadzić rozmówki na tematy dotyczące uczniów,
dawać więcej czasu na wypowiedzi ustne i prace pisemne,
liberalnie oceniać poprawność ortograficzną i graficzną pisma,
oceniać za wiedzę i wysiłek włożony w opanowanie języka, kłaść większy nacisk na wypowiedzi ustne.

MATEMATYKA, FIZYKA, CHEMIA

Objawy zaburzeń:

nieprawidłowe odczytywanie treści zadań tekstowych,
niepełne rozumienie treści zadań, poleceń,
trudności z wykonywaniem działań w pamięci, bez pomocy kartki,
problemy z zapamiętywaniem reguł, definicji, tabliczki mnożenia,

problemy z opanowaniem terminologii (np. nazw, symboli pierwiastków i związków chemicznych),
błędne zapisywanie i odczytywanie liczb wielocyfrowych (z wieloma zerami i miejscami po przecinku),
przestawianie cyfr (np. 56 – 65),
nieprawidłowa organizacja przestrzenna zapisu działań matematycznych, przekształcania wzorów,
mylenie znaków działań, odwrotne zapisywanie znaków nierówności,
nieprawidłowe wykonywanie wykresów funkcji,
trudności z zadaniami angażującymi wyobraźnię przestrzenną w geometrii,
niski poziom graficzny wykresów i rysunków, nieprawidłowe zapisywanie łańcuchów reakcji chemicznych.

Formy, metody, sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych:

naukę tabliczki mnożenia, definicji, reguł wzorów, symboli chemicznych rozłożyć w czasie, często przypominać i utrwalać,
nie wyrywać do natychmiastowej odpowiedzi, przygotować wcześniej zapowiedzią, że uczeń będzie pytany,
w trakcie rozwiązywania zadań tekstowych sprawdzać, czy uczeń przeczytał treść zadania i czy prawidłowo ją zrozumiał, w razie potrzeby udzielać dodatkowych wskazówek,
w czasie sprawdzianów zwiększyć ilość czasu na rozwiązanie zadań,
można też dać uczniowi do rozwiązania w domu podobne zadania,
uwzględniać trudności związane z myleniem znaków działań, przestawianiem cyfr, zapisywaniem reakcji chemicznych itp.,
materiał sprawiający trudność dłużej utrwalać, dzielić na mniejsze porcje,
oceniać tok rozumowania, nawet gdyby ostateczny wynik zadania był błędny, co wynikać może z pomyłek rachunkowych,
oceniać dobrze, jeśli wynik zadania jest prawidłowy, choćby strategia dojścia do niego była niezbyt jasna, gdyż uczniowie dyslektyczni często prezentują styl dochodzenia do rozwiązania niedostępny innym osobom, będący na wyższym poziomie kompetencji.

GEOGRAFIA, BIOLOGIA, HISTORIA, WOS

Objawy zaburzeń:

trudności z zapamiętywaniem nazw geograficznych, terminologii z biologii i chemii

(dłuższe nazwy, nazwy łacińskie), nazwisk z historii,
trudności z opanowaniem systematyki (hierarchiczny układ informacji),
zła orientacja w czasie (chronologia, daty),
trudności z czytaniem i rysowaniem map geograficznych i historycznych,
trudności z orientacją w czasie i w przestrzeni (wskazywanie kierunków na mapie i w przestrzeni, obliczanie stref czasowych, położenia geograficznego, kąta padania słońca itp.),
problemy z organizacją przestrzenną schematów i rysunków,
trudności z zapisem i zapamiętaniem łańcuchów reakcji biochemicznych.

Formy, metody, sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych:

uwzględniać trudności z zapamiętywaniem nazw, nazwisk, dat,

w czasie odpowiedzi ustnych dyskretnie wspomagać, dawać więcej czasu na przypomnienie, wydobycie z pamięci nazw, terminów, dyskretnie naprowadzać,
częściej powtarzać i utrwalać materiał,
podczas uczenia stosować techniki skojarzeniowe ułatwiające zapamiętywanie,
wprowadzać w nauczaniu metody aktywne, angażujące jak najwięcej zmysłów (ruch, dotyk, wzrok, słuch), używać wielu pomocy dydaktycznych, urozmaicać proces nauczania,
zróżnicować formy sprawdzania wiadomości i umiejętności tak, by ograniczyć ocenianie na podstawie pisemnych odpowiedzi ucznia,
przeprowadzać sprawdziany ustne z ławki, niekiedy nawet odpytywać indywidualnie,
często oceniać prace domowe.

MUZYKA PLASTYKA, ZAJĘCIA ARTYSTYCZNE, ZAJĘCIA TECHNICZNE, INFORMATYKA, WYCHOWANIE FIZYCZNE

Objawy zaburzeń:

trudności z czytaniem nut, odtwarzaniem rytmu, śpiewaniem, tańczeniem,

trudności z rysowaniem (rysunek schematyczny, uproszczony) i organizacją przestrzenną prac plastycznych,
obniżony poziom wykonania prac plastycznych i technicznych (dobra własna inwencja twórcza i wyobraźnia),
mylenie prawej i lewej strony,
trudności z opanowaniem układów gimnastycznych (sekwencje ruchowe zorganizowane w czasie i przestrzeni),
trudności w bieganiu, ćwiczeniach równoważnych,
trudności w opanowaniu gier wymagających użycia piłki (siatkówka, koszykówka, tenis ziemny i stołowy, itp.),
niechęć do uprawiania sportów wymagających dobrego poczucia równowagi (deskorolka, narty, snowboard)

Formy, metody, sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych:

zawsze uwzględniać trudności ucznia,

w miarę możliwości.

Przygotowanie dostosowania na poszczególne przedmioty: pracę nad dostosowaniem wymagań należy zacząć od sporządzenia listy celów operacyjnych (czyli wymagań edukacyjnych) dla danego działu czy lekcji. Zgodnie z potrzebami konkretnego ucznia przeglądamy listę celów i uwzględniając trudności związane z zaburzeniem lub dysfunkcją (zgodnie z informacjami zawartymi w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego lub opinii), dopisujemy dodatkowe informacje dotyczące sposobu przeprowadzenia ucznia przez wymagania programowe. I tak:

1. Dla uczniów z konkretnym myśleniem, trudnościami z rozumieniem pojęć abstrakcyjnych (np. spektrum autyzmu, ADHD, niepełnosprawność intelektualna, dysleksja), dostosowanie może brzmieć np.:

…po wyjaśnieniu i zwizualizowaniu pojęć,
…w odniesieniu treści zadania do doświadczenia ucznia,
…po wcześniejszym ćwiczeniu,
…z dostępem do słownika (tablic, zbiorów),
…w odniesieniu do doświadczenia,
…jako komentarz do slajdów w przygotowanej przez nauczyciela prezentacji,
…w formie podpisów do zdjęć (ilustracji),
…na podstawie gotowego zestawienia,
…z modelem bryły,
…z częściowo uzupełnioną tabelą,
…z plakatem (mapą mentalną, wzorem, diagramem),
…ustne komentowanie wykonywanych działań,
…na graficznie rozplanowanym sprawdzianie,
…korzystając z wykazu wzorów, tablic,
…po podzieleniu na mniejsze partie,

…z planem, instrukcją,
…z modelem bryły itd.

2. Dla uczniów z problemami komunikacyjnymi (np. spektrum autyzmu):

…po objaśnieniu pojęć,
…z notatką graficzną ilustrującą omawianą sytuację,
…ze słownikiem pojęć przygotowanym przez nauczyciela,
…po dodatkowych wyjaśnieniach,
…korzystając z notatek itd.

3. Dla uczniów z problemami w rozumieniu relacji społecznych (np. spektrum autyzmu, niepełnosprawność intelektualna):

…po wcześniejszym objaśnieniu i ćwiczeniu,
…w odniesieniu do wyznaczników przygotowanych przez nauczyciela,
…w formie prezentacji działań (zainscenizowanej scenki postępowania),
…z przygotowanym przez nauczyciela „słowniczkiem” trudnych pojęć,
…z ilustracjami (komiks) przedstawiającymi omawiane zdarzenia.

4. Dla uczniów z deficytami w myśleniu perspektywicznym i planowaniu (np. spektrum autyzmu, niepełnosprawność intelektualna, ADHD):

…wg przygotowanego wspólnie z nauczycielem planu,
…po wcześniejszym dokładnym omówieniu,
…z graficzną notatką pokazującą skutki postępowania bohaterów,
…z instrukcją,
…z wykorzystaniem notatek,
…kolejnych części (wg planu realizacji),
…z instrukcją wykonywania poszczególnych części zadania.

5. Dla uczniów z nadpobudliwością, nadruchliwością i kłopotami z koncentracją (np. ADHD, zaburzenia zachowania, spektrum autyzmu, zaburzenia nastroju):

…po uprzednim przypomnieniu,
…po wcześniejszym przećwiczeniu,
…w trzech etapach,
…z modelem,
…wg planu, instrukcji,
…z graficzną notatką z tekstu,
…ze słownikiem,
…z tabelą,
…z możliwością korzystania z wyjaśnień nauczyciela,
…z mapą,
…część I (II, III…),
…po przeczytaniu wyznaczonych fragmentów, …po obejrzeniu fragmentów ekranizacji, …po obejrzeniu pokazu itd.

6. Dla uczniów z trudnościami intelektualnymi:

…słucha, ogląda (zamiast: czyta),
…z dodatkowymi informacjami,
…przy wsparciu nauczyciela,
…po wcześniejszym objaśnieniu,
…z notatkami,
…z modelem,
…z rysunkami ilustrującymi kolejność działań itd.

7. Dla uczniów potrzebujących wydłużenia czasu pracy:

…wypełnia indywidualną kartę pracy,
…na podstawie planu, instrukcji,
…odpowiedź ustna (zamiast pisemna),
…ocena na podstawie obserwacji wykonanego ćwiczenia,
…pisząc na klawiaturze,
…uzupełnia.

8. Dla uczniów z zaburzeniami motoryki małej i dużej:

…po wielokrotnym ćwiczeniu,
…po obserwacji innych uczniów wykonujących ćwiczenie,
…jako trzeci lub czwarty w kolejności uczeń wykonujący ćwiczenie,
…po prezentacji ćwiczenia.

9. Dla uczniów z zaburzeniami orientacji przestrzennej:

…wykonuje czynność (ćwiczenie) po wcześniejszej obserwacji innych wykonujących to samo ćwiczenie uczniów,
…po przejściu trasy, którą ma biec (dotyczy rozgrzewki na lekcjach wf, wykonywania różnych ćwiczeń lekkoatletycznych: przewrót, skok itd.)

10. Dla uczniów z problemami ze słuchem i wzrokiem (np. niedosłyszący, niedowidzący, z centralnym zaburzeniem przetwarzania słuchowego, z dysleksja rozwojową):

…po sprawdzeniu poprawności zapisu,
…z dodatkowymi objaśnieniami,
…ze słownikiem pojęć przygotowanym wspólnie z nauczycielem,
…po wcześniejszym uzgodnieniu poprawności,
…korzystając ze słownika (tabel, zestawień, notatek),
…z możliwością upewniania się co do poprawności rozumienia,
…pisemna (zamiast: ustna),
…w kolejnych etapach,
…fragmenty (części, elementy).

11. Dla uczniów z trudnościami w czytaniu i w pisaniu (np. dysleksja, trudności szkolne, niepełnosprawność intelektualna):

…po podzieleniu na części,
…czytanie fragmentów,
…po odsłuchaniu tekstu,
…mniej do zapisania,
…odpowiedź ustna zamiast pisemnej,
…przy użyciu laptopa,
…z gotową notatką przygotowaną przez nauczyciela,
…test (zamiast pytań otwartych).

12. Dla uczniów z niepełnosprawnościami fizycznymi:

…wie, jak zrobić (zamiast: robi),
…opowiada o… (zamiast: wykonuje daną czynność).

Bibliografia:

1. Bodanowicz M., Adryjanek A., RożyńskaM., Uczeń z dysleksją w domu. Poradnik nie tylko dla rodziców, Gdynia 2007,

2. Bogdanowicz M, Adryjanek A., Uczeń z dysleksją w szkole. Poradnik nie tylko dla polonistów, Gdynia 2005,

3. Rozporządzenie MEN z dnia 17.11.2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych,

4. Podniesienie efektywności kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Materiały szkoleniowe. CZĘŚĆ I, Warszawa 2010, 5. Podniesienie efektywności kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Materiały dla nauczycieli - pozycja dostępna na stronie Ośrodka Rozwoju Edukacji, w zakładce Specjalne Potrzeby Edukacyjne. Materiały do pobrania – Pomoc psychologiczno-pedagogiczna krok po kroku. (http://www.ore.edu.pl/)

5. https://www.specjalni.pl

6. https://pedagogonline.pl/

Małgorzata Czulewicz – pedagog specjalny

......................................................................................................................................................................................

Skuteczna profilaktyka uzależnień behawioralnych

Szanowni Rodzice, Nauczyciele!

Uzależnienia behawioralne, jak sama nazwa wskazuje, wiążą się z niekontrolowaną tendencję do jakichś zachowań. Może to być nałogowe sięganie po telefon, scrollowanie treści w social mediach, robienie zakupów, hazard czy seksoholizm. To bardzo powszechny rodzaj uzależnień, z którym samodzielnie trudno sobie poradzić. Zachęcam serdecznie do zapoznania się z poniższą publikacją (link), jakże ważną w kontekście wychowania dziecka:

https://static.zpe.gov.pl/portal/f/res/RA5P6RcpMWhcf/1630414142/26Drinxw0ZoZQb4ycDmXEW2ZTrhZqgO5.pdf

....................................................................................................................................................................

....................................................................................................................................................................................................

Nawigacja w każdą pogodę w roku szkolnym 2024/2025

Szkolna Szkolna inicjatywa profilaktyczna Nawigacja w Każdą Pogodę realizuje cele i zadania profilaktyki uniwersalnej oraz promocji zdrowia psychicznego. Jej zadaniem jest wzmocnienie naturalnych zasobów odporności i radzenia sobie z sytuacjami trudnymi i kryzysowymi (zasobów osobistych, rodzinnych i środowiskowych).

Pakiet narzędzi Nawigacji w Każdą Pogodę składa się z zestawu ankiet dla uczniów, rodziców i nauczycieli oraz z materiałów merytorycznych opracowanych w formie inspiracji do pracy ze społecznością szkolną.

Celem ogólnym Nawigacji w Każdą Pogodę jest poprawa kondycji psychicznej uczniów i zapobieganie problemom mogącym wynikać z jej pogorszenia (w tym m.in. przemocy, korzystaniu z substancji psychoaktywnych, uzależnieniom behawioralnym). Cel ten jest realizowany poprzez:

zmotywowanie uczniów do ćwiczenia sposobów radzenia sobie w sytuacjach kryzysowych,
wzrost kompetencji rodziców i nauczycieli w zakresie wspierania uczniów,
poprawę klimatu szkoły.

Cele szczegółowe:

Zmotywowanie uczniów do ćwiczenia sposobów radzenia sobie w trudnych sytuacjach życiowych, w tym kryzysowych (m.in: akceptacja uczuć, kierowanie własnymi zachowaniami, szukanie wsparcia, dostrzeganie pozytywów, świadomość własnych celów życiowych, wspieranie innych).
Ułatwienie rodzicom i nauczycielom zrozumienia potrzeb młodzieży w różnych sytuacjach życiowych, w tym w sytuacjach kryzysowych m.in. poprzez prezentację wyników badań z Państwa szkoły zrealizowanych za pomocą dedykowanej aplikacji internetowej.
Wzmocnienie przekonania rodziców i nauczycieli o kluczowym znaczeniu ich roli dla skutecznego wspierania kondycji psychicznej uczniów.
Poprawa klimatu wzajemnych relacji między uczniami, rodzicami i nauczycielami poprzez wzbudzenie wzajemnej empatii i poczucia solidarności w obliczu wspólnie przeżywanej sytuacji kryzysowej oraz poprzez konkretne i klarowne pokazanie, jak wiele dobra i wzajemnego wsparcia zachodzi między tymi grupami w danej szkole.

Osobą odpowiedzialną za realizację ww. programu jest szkolna pedagog Małgorzata Czulewicz.

............................................................................

Rok szkolny 2023/2024

Prywatność, bezpieczeństwo danych i media społecznościowe – co warto wiedzieć?

Zapraszam serdecznie do zapoznania sie z informacjami z obszaru cyberbezpieczeństwa

cyber-edu-02-prywatnosc-danych_20230615_(1).pdf

...............................................................................................................................................................................

Instytucje oferujące pomoc psychologiczno-pedagogiczną dla uczniów, rodziców i nauczycieli

DIAGNOZA W ZAKRESIE TRUDNOŚCI SZKOLNYCH:

(np. dysleksja, dysgrafia, dysortografia, problemy z koncentracją):

- Powiatowa Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Białymstoku, ul. Słonimska 15/1, 15-028 Białystok. Telefon: 85 741 62 35

DIAGNOZA W ZAKRESIE ZABURZEŃ ZE SPEKTRUM AUTYZMU:

- CENTRUM AXON. Mentor. Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna

https://axoncem.pl/kontakt-poradnie/

ul. Antoniukowska 11, Białystok. Telefon: 85 743 88 63, 518 499 008

- NIEPUBLICZNA PORADNIA PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNA „ROZWIŃ SKRZYDŁA”

Rejestracja główna: ul. Upalna 36, 15-688 Białystok. Telefon: 884 01 01 18

e-mail: poradniarozwinskrzydla@gmail.com

Rejestracja do rehabilitacji: ul. Kaczorowskiego 7 lok U33, 15-375 Białystok

INSTYTUCJE I OŚRODKI OFERUJĄCE POMOC W ZAKRESIE ZDROWIA PSYCHICZNEGO (Białystok):

1. ETAP Ośrodek Profilaktyki i Terapii dla Młodzieży i Dorosłych, Białystok: https://stowarzyszeniedroga.pl/etap/

2. Eureka, Ośrodek Psychiatrii i Psychoterapii Dzieci i Młodzieży, Białystok: https://eurekapsychiatria.pl/

3. EZRA UKSW sp. z o.o, Generała Władysława Sikorskiego 6a, Białystok. Telefon: 576 480 777

4. Ośrodek Psychoterapii POMOCNI, ul. W. Szymborskiej 2, Białystok. Telefon: 791 261 17

5. Q MEDICA sp. z o.o, ul. Jerzego Waszyngtona 30/1U, Białystok. Telefon: 85-679 51 01

6. Oddział Dzienny Psychiatryczny Uniwersyteckiego Dziecięcego Szpitala Klinicznego im. L. Zamenhofa, Jerzego Waszyngtona 17, Białystok, Telefon: +48 85 74 50 788

7. Szpitalny Oddział Ratunkowy / Centralna Izba Przyjęć przy DSK SOR: +48 85 7450 747, przyjęcia planowe:+48 85 7450 758

WYCHOWANIE, KOMUNIKACJA (książki):

Marshall Rosenberg, Porozumienie bez przemocy. O języku życia
Jane Nelsen i , Pozytywna Dyscyplina dla nastolatków
Jane Nelsen, Pozytywna Dyscyplina w klasie
Stahl Stefanie, Odkryj swoje wewnętrzne dziecko. Klucz do rozwiązania (prawie) wszystkich problemów
John Bradshaw, Powrót do swego wewnętrznego domu
Adele Faber, Elaine Mazlish, Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny
Kozak Agnieszka Wasilewski Jacek, Uwięzieni w słowach rodziców. Jak uwolnić się od zaklęć, które rzucono na nas w dzieciństwie
Bailey Anna Ciarrochi Joseph Hayes Louise, W pułapce myśli - dla nastolatków. Jak skutecznie poradzić sobie z depresją, stresem i lękiem.

POMOCNE STRONY INTERNETOWE I TELEFONY ZAUFANIA:

- Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka: 800 12 12 12

- Antydepresyjny Telefon Zaufania Fundacji ITAKA: 22 484 88 01

- Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży: 116 111

- Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”: 800 12 00 02

- Całodobowa, bezpłatna, ogólnopolska infolinia dla dzieci, młodzieży, rodziców oraz nauczycieli:

800 080 222

..................................................................................................................................................................................................

NAWIGACJA W KAŻDĄ POGODĘ

Drodzy Rodzice,

nasza szkoła realizuje ogólnopolską inicjatywę profilaktyczną pt. „Nawigacja w każdą pogodę”. Uczestniczą w niej uczniowie klas 5-8 wraz z nauczycielami i rodzicami. W celu zapoznania Państwa z założeniami programu przesyłam prezentację multimedialną pt. „Prezentacja do spotkania informacyjnego dla rodziców”.

Po zapoznaniu się prezentacją bardzo proszę Państwa o uzupełnienie ANKIETY, do której link umieszczony jest poniżej:

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLScL_tM2YqZ-iLXrAPGxRf_soNT5NFLBY91v585d3U_ioqderQ/viewform?usp=pp_url&entry.362930357=NWKP3-414

WAŻNE! ABY UZUPEŁNIĆ ANKIETĘ KONIECZNIE NALEŻY SKOPIOWAĆ PONIŻSZY LINK I OTWORZYĆ ANKIETĘ W NOWYM OKNIE, INACZEJ NIE BĘDZIE MOŻNA DOKONAĆ DIAGNOZY SYTUCJI WYCHOWAWCZO- PROFILAKTYCZNEJ W SZKOLE.

Ankietę będzie można uzupełnić do 13 grudnia 2023 roku do godziny 8.00.

Dziękuję!

Małgorzata Czulewicz

1a._Prezentacja_do_spotkania_informacyjnego_dla_rodzicow.pdf

....................................................................................................................................................................................................

Jak wspierać dziecko i nastolatka w trudnych chwilach?

W trudnych chwilach wszyscy potrzebujemy wsparcia osób nam najbliższych. W sposób szczególny tego wsparcia potrzebują dzieci i młodzież, którzy zazwyczaj nie umieją jeszcze skutecznie poradzić sobie z trudną sytuacją i ze swoimi emocjami. Nie zawsze jednak rodzice wiedzą, jak takiej pomocy udzielić, a nawet mają kłopot z rozpoznaniem, kiedy dziecko jej potrzebuje. Nam dorosłym wydaje się czasem, że dzieciństwo to wiek beztroski. Problemy? Jakie problemy mogą mieć dzieci? Problemy to dopiero my mamy. W rzeczywistości jednak młodzi ludzie stają w obliczu problemów, przykrości i wyzwań mniej lub bardziej typowych dla swojego wieku, z którymi sami mogą sobie nie poradzić.

Wiele problemów dzieci i młodzieży wiąże się z grupą rówieśniczą. Dzieci mogą doświadczać trudności w relacjach z rówieśnikami i przykrości z ich strony. Problemem budzącym silne emocje mogą być typowe między dziećmi nieporozumienia, konflikty czy złośliwości i zdarzenia poważniejsze – jak przemoc psychiczna lub fizyczna, dyskryminacja czy wykluczenie z grupy. Dzieci i młodzież mogą też przeżywać trudne chwile związane z ich życiem osobistym i rodzinnym, np. z ciężką chorobą lub śmiercią bliskiej osoby lub zwierzęcia, rozstaniem z sympatią lub rozpadem przyjaźni, własną ciężką chorobą, poczuciem winy przeżywanym z powodu przypadkowego lub celowego działania, w którego efekcie ktoś doznał krzywdy. Trudne sytuacje mogą być jednak także bardziej zwyczajne i nie tak oczywiste. Nierzadko z perspektywy dorosłego są one łatwe do rozwiązania, podczas gdy dla dziecka stanowią poważny problem. U wielu młodych ludzi pojawiają się także problemy w obszarze edukacyjnym
(nieradzenie sobie z nauką bądź taż dążenie do tego, aby za wszelką cenę mieć najlepsze stopnie). Dorośli często mają trudność z rozpoznaniem sytuacji, w których dziecko potrzebuje wsparcia. Objawy przeżywanych przez dzieci problemów, stresu, napięcia, smutku czy lęku są zwykle najłatwiejsze do zaobserwowania u młodszych dzieci, ponieważ rzadziej próbują one coś ukryć. Młodzież stara się nie dać niczego po sobie poznać – z różnych powodów. Mogą czuć się winne (nawet gdy to one są poszkodowane), wstydzić się, nie chcieć martwić rodziców lub obawiać się ich reakcji. Mimo to mogą wysyłać sygnały sugerujące, że w ich życiu dzieje się coś niepokojącego. Wśród nich warto wymienić:

fizjologiczne symptomy stresu – częste bóle o niewyjaśnionej etiologii (głowy, brzucha, mięśni), zaburzenia trawienia (biegunki, wymioty), zaburzenia łaknienia i snu, obniżenie odporności organizmu (częste infekcje), przyspieszone bicie serca, suchość w ustach, wzmożone napięcie mięśni,
zmiany zachowania – apatia, senność, wycofywanie się, milczenie, płaczliwość, lub przeciwnie – drażliwość, wybuchowość, zachowania agresywne,
spadek nastroju, smutek – np. dziecka nie bawi i nie interesuje coś, co dotąd wywoływało pozytywną reakcję,
unikanie tematów, które do tej pory były dla dziecka ważne – np. związanych ze szkołą czy rówieśnikami (tematy te mogą dotyczyć trudności dziecka),
zaniedbywanie obowiązków i dotychczasowych zainteresowań,
niechęć do spotkań z rówieśnikami,
odmowa chodzenia do szkoły,
moczenie nocne.

Co zrobić należy zrobić, by dziecko chciało rozmawiać? Pamiętajmy, że jeśli chcemy, aby dziecko szczerze mówiło nam o swoich problemach i nie próbowało ich ukryć, powinniśmy jasno dać mu do zrozumienia, że może i powinno tak zrobić. To, na ile chętnie dziecko otwiera się przed rodzicami, zależy nie tylko od jego charakteru (niektóre dzieci są bardziej skryte od innych), ale zwłaszcza od relacji rodzica z dzieckiem, sposobu, w jaki jest ono przez nich traktowane na co dzień. Jeśli rodzice często z nim rozmawiają, potrafią słuchać, mają dla niego czas, nie są skorzy do wyciągania pochopnych wniosków ani formułowania krytycznych ocen, a zarazem dają mu odczuć, że szanują i rozumieją jego uczucia – wówczas szansa, że dziecko zwierzy się im w trudnej chwili, jest duża. Powie ono rodzicom o swoich problemach, jeśli czuje, że naprawdę ich interesują i że spotka się ono ze zrozumieniem, życzliwością i miłością rodzica. Czasem zdarza się, że dzieci, nim zwrócą się z jakimś problemem do rodziców, „badają grunt”. Zadają pytania ogólne i pozornie niezwiązane z ich sytuacją (np. „Czy jak ktoś niechcący kogoś skrzywdzi, to jest jego wina?”, „Czy jak ty byłeś w szkole, to ktoś cię kiedyś pobił?”) lub przedstawiają swój problem jako dotyczący kogoś innego (np. „Wiesz, w naszej szkole jest dziewczyna, której nikt nie lubi…”). Od tego, jaka będzie odpowiedź rodzica i czy w ogóle okaże on zainteresowanie, może zależeć, czy dziecko się zwierzy. Rodzice powinni więc zachować czujność, kiedy dziecko w jakikolwiek sposób porusza tematy dotyczące problemów osób w jego wieku – nie należy go wówczas ignorować; warto pamiętać, że w pytaniu może kryć się drugie dno. Jeśli na zadane wcześniej przez dziecko pytania rodzice odpowiedzą np. „A co to znaczy «niechcący»? Jeśli komuś wyrządzamy krzywdę, to zawsze jest nasza wina!”, „Mnie? Ależ skąd, wszyscy mnie szanowali, umiałem sobie radzić”, „Nikt jej nie lubi? Co jest z nią nie tak?”, prawdopodobieństwo, że dziecko się zwierzy, będzie niewielkie, bo już czuje się ocenione (tutaj jako winne, niezaradne i nieszanowane lub „dziwne” – skoro „coś jest z nimi nie tak”). Podczas rozmowy z dzieckiem należy zachować spokój i nie należy dać się ponosić emocjom, bo dziecko pomyśli, że zdenerwowało rodzica, i się wycofa. Rodzice powinni zadać dziecku pytanie, które zachęci je do szczegółowego opisu sytuacji, zanim ustosunkują się do tematu, np. „Hmm, trudno powiedzieć, bo sytuacje w życiu są bardzo różne. Możesz opowiedzieć mi o tym coś więcej?”, „Czy ktoś mnie kiedyś pobił? Wiesz, w szkole mogą się nam przytrafić różne nieprzyjemne sytuacje. Czy pytasz o to w związku z czymś, co wydarzyło się w szkole?”, „Dziewczyna, której nikt nie lubi? Gdyby tak faktycznie było, pewnie byłoby jej bardzo smutno, ale czy na pewno nikt jej nie lubi? Możesz opowiedzieć o niej coś więcej?”. Jeśli rodzic obserwuje niepokojące sygnały u dziecka, powinien sam niezwłocznie zainicjować rozmowę. Należy wybrać odpowiedni moment, nie odrywać dziecka od odrabiania lekcji czy od innego zajęcia, np. oglądania filmu; najlepiej, jeśli dziecko jest wypoczęte, najedzone i nigdzie się nie spieszy. Zaczynając rozmowę, rodzic może upewnić się, czy dziecko ma na nią czas („Hej, masz teraz chwilkę dla mnie?”), a następnie zadać pytanie o sytuację, wychodząc od opisu konkretnych rzeczy, które zwróciły jego uwagę, np. „Zauważyłam, że ostatnio wydajesz się smutna, niewiele mówisz i trzymasz się z boku. Pomyślałam, że coś cię trapi. Powiesz mi, co to takiego?”, „Ostatnio rzadko spotykasz się z Kubą i w ogóle o nim nie mówisz. Czy coś się wydarzyło?”, „Ostatnio często chorujesz i często coś cię boli. Może wydarzyło się coś, co cię zdenerwowało, albo spotkała cię jakaś przykrość?”. Rodzic powinien dać dziecku czas na odpowiedź i nie naciskać. Jeśli pociecha milczy, zachęcić ją („Naprawdę chętnie cię wysłucham, jeśli masz jakiś kłopot, razem na pewno coś wymyślimy”), ale jeśli i to nie pomoże, nie nalegać, tylko wyrazić gotowość rozmowy w innym terminie („Dobrze, rozumiem, że nie chcesz teraz o tym rozmawiać, ale jeśli zmienisz zdanie, zawsze możesz do mnie przyjść. Chętnie cię wysłucham i na pewno ci pomogę. W końcu od tego są rodzice”). Jeżeli jednak mimo to dziecko nie zdecyduje się zwrócić do rodzica, powinien on ponowić próbę rozmowy, wyjaśniając, że miał nadzieję, iż dziecko samo powie mu, co się wydarzyło, ale skoro nie mówi, to się o nie martwi i bardzo chciałby wiedzieć, co je trapi. Podczas rozmowy rodzic powinien:

oderwać się od innych zajęć i skupić swoją uwagę na dziecku,
porozmawiać z dzieckiem w zacisznym miejscu, w cztery oczy,
okazywać dziecku bezwarunkową miłość, akceptację, troskę i życzliwość,
nie okazywać przesadnych emocji (nie dramatyzować) – zachowanie emocjonalnej równowagi przez rodzica daje dziecku poczucie bezpieczeństwa; widzi ono w rodzicu kogoś, kto jest w stanie poradzić sobie z problemem i wesprzeć je,
odpowiadać na potrzeby dziecka związane z bliskością – przytulić, jeśli ono tego chce, ale nie nakłaniać go do bliskości, jeśli nie ma ochoty; w razie wątpliwości najlepiej po prostu zapytać („Czuję, że jest ci trudno, chcesz się do mnie przytulić?”),
uważać na słowa – zwłaszcza w pierwszej fazie rozmowy nie sugerować dziecku złych intencji czy winy, zwłaszcza jeśli jest ono ofiarą (warto zaznaczyć, iż często teza o tym, że ofiary przemocy prowokują sprawców, jest mitem), nie oceniać go, nie zawstydzać, nie umniejszać jego problemu i uczuć, nie traktować z góry; jeśli dziecko faktycznie postąpiło niewłaściwie lub popełniło błąd, rodzic powinien poruszyć ten temat dopiero w drugiej części rozmowy, kiedy już będzie miał pełny obraz sytuacji, nadal jednak nie należy krytykować dziecka czy krzyczeć na nie, ale konstruktywnie krytykować same jego zachowania, wyjaśnić, czemu było to niewłaściwe i jak można w podobnej sytuacji właściwie zachować się następnym razem,
w pierwszej fazie rozmowy przede wszystkim słuchać i ewentualnie dopytywać (ale nie wypytywać!) dziecko o niejasne kwestie, powstrzymując się od zadawania pytań sugerujących odpowiedź, wkładania własnych słów w usta dziecka, nadinterpretacji i wyciągania pochopnych wniosków,
upewniać się, czy dobrze zrozumiał – poprzez technikę aktywnego słuchania i stosowanie podsumowań oraz parafrazy wypowiedzi dziecka,
odzwierciedlać emocje dziecka i okazywać ich akceptację i zrozumienie,
dodać mu otuchy, opowiadając o własnych trudnościach z okresu, gdy był w jego wieku, i o tym, jak sobie z nimi poradził (również emocjonalnie),
zapewnić dziecko, że mu na nim zależy i zrobi wszystko, aby mu pomóc, że wierzy w jego możliwości (lub w dobre intencje) i że razem dadzą sobie radę, a nawet jeśli dziecko z czymś sobie nie poradzi, to i tak zawsze będzie mogło liczyć na rodzica i będzie przez niego kochane.

W tego typu sytuacjach częstym błędem rodziców jest przedwczesne ucinanie rozmowy lub ignorowanie dziecka. Rodzicom może zdawać się, że temat jest zamknięty, podczas gdy to, co usłyszeli, jest tylko czubkiem góry lodowej. Zanim dorosły zakończy rozmowę, powinien upewnić się, czy dziecko nie ma nic więcej do powiedzenia i czy faktycznie poczuło się lepiej (jeśli tego nie okazuje, prawdopodobnie temat nie został wyczerpany). Już samo empatyczne i uważne wysłuchanie dziecka jest okazaniem mu wsparcia emocjonalnego, nie wolno więc tego pomijać. Dorośli często starają się skupiać na poszukiwaniu rozwiązań, chcą dziecku doradzić lub wręcz mówią mu, co ma robić – bo sądzą, że jako dorośli to wiedzą. Lepiej jednak się z tym wstrzymać – najpierw porozmawiać o tym, co dziecko czuje i myśli w związku z tą sytuacją, jak ją ocenia, co jest dla niego trudne. Dopiero później wspólnie z dzieckiem mogą poszukać rozwiązania, pamiętając, by go nadmiernie nie wyręczać. Dziecko powinno – w miarę swoich możliwości – brać udział w rozwiązywaniu problemu; dzięki temu nauczy się, jak sobie radzić i odzyska wiarę w siebie. Jeśli kłopoty dziecka dotyczą szkoły, rodzic powinien porozmawiać z wychowawcą i z nim współpracować, dziecku zaś zapewnić relaks, sprawić mu jakąś przyjemność (np. zrobić wspólnie coś fajnego), dbać o dobrą atmosferę w domu. Pomocne będzie też uczenie umiejętności przydatnych w rozwiązywaniu podobnych problemów w przyszłości, np. radzenia sobie z emocjami i stresem czy umiejętności interpersonalnych ułatwiających komunikację, radzenie sobie z zaczepkami czy rozwiązywaniem konfliktów. A jeśli kłopoty dziecka dotyczą nauki – skutecznych metod uczenia się i planowania codziennej pracy. Jeżeli jednak starania nie przynoszą pożądanych rezultatów, rodzic powinien skontaktować się z fachowcem, który powinien wyjaśnić, kiedy i do jakich specjalistów warto się udać, a także gdzie ich szukać. Dla dzieci, a nawet nastolatków w okresie buntu, wsparcie rodziców jest kluczowe, nawet jeśli dziecko tego nie okazuje. Bądźmy uważni na potrzeby i zmiany zachowania swojej pociechy oraz tak budujmy z nią więź, by czuła, że może liczyć na nasze wsparcie. Dzięki temu mamy szansę dowiedzieć się o trudnościach i zacząć działać, zanim jeszcze pojawią się poważniejsze konsekwencje.

.....................................................................................................................................................................................

ROK SZKOLNY 2022/2023

..........................................................................................................................................................................................

„Bieg po zdrowie” - program antytytoniowej edukacji zdrowotnej

bieg po zdrowie

Uczniowie klasy IV Szkoły Podstawowej w Złotorii biorą udział w programie antytytoniowej edukacji zdrowotnej opracowanym w Głównym Inspektoracie Sanitarnym we współpracy z ekspertami pt. „Bieg po zdrowie”.

Główne cele programu:

opóźnienie lub zapobiegnięcie inicjacji tytoniowej wśród dzieci i młodzieży,
pokazanie atrakcyjności życia w środowisku wolnym od dymu tytoniowego,
zwiększanie wiedzy i umiejętności uczniów na temat zdrowia w kontekście szkodliwości palenia papierosów.

Zajęcia w programie „Bieg po zdrowie” realizowane są przez wychowawcę p. A. Radziszewską ze wsparciem pedagoga szkolnego. Realizacja programu oparta jest na zróżnicowanych metodach aktywizujących, które dostosowano do wieku odbiorców. Podstawą zajęć jest stymulowanie kreatywności i aktywności. Bohaterami łączącymi treści poszczególnych spotkań jest dwoje uczniów czwartej klasy szkoły podstawowej, Natalia i Kuba. Wydarzenia z ich życia będą tłem poruszanych tematów. Program zrealizowany jest w postaci 6 lekcji tematycznych. Podczas cyklu zajęć dzieci m.in. liczyły koszty jakie generuje palenie papierosów, pracowały przy tworzeniu plakatów informujących o szkodliwości palenia oraz tworzyły komiksy z bohaterami programu. Dzięki zajęciom uczniowie uczą się asertywności w zakresie uzależnień. Program ten jest bardzo pozytywnie odebrany przez uczniów.

....................................................................................................................................................................................

Cyberprzemoc - włącz blokadę na nękanie - poradnik dla rodziców

Drodzy Rodzice!

jesteście Państwo pierwszym i najważniejszym ogniwem przygotowania młodego człowieka do prawidłowego korzystania z dobrodziejstw internetu. Jeśli chcecie dowiedzieć sie więcej o cyberprzemocy i jej konsekwencjach zachęcam do zapoznania sie z lekturą. ___Cyberprzemoc_Wlacz_blokade_na_nekanie________poradnik_dla_rodzicow.pdf

........................................................................................................................................................

Najważniejsza jest profilaktyka

W dniu 30 marca 2023 roku w naszej szkole odbyło się spotkanie uczniów klas szóstej, siódmej i ósmej z przedstawicielami Policji z Posterunku w Choroszczy. Do szkoły przybyli aspirant Robert Modzelewski oraz aspirant Adam Bartnicki, którzy przeprowadzili pogadanki dla uczniów w tematyce bezpieczeństwa i przemocy rówieśniczej. Funkcjonariusze Policji omówili kwestie odpowiedzialności prawnej nieletnich w aspekcie agresji i przemocy wobec rówieśników i pracowników szkoły, przybliżyli zasady postępowania uczniów w szkole i poza nią, ze szczególnym uwzględnieniem funkcjonowania uczniów w środowisku wirtualnym. Przypomnieli uczniom, że w sieci nie są anonimowi i że pod żadnym pozorem nie należy:

- stosować przemocy werbalnej takiej jak np. przezywanie, ośmieszanie, wulgarne słownictwo, poniżanie, straszenie czy szantażowanie,

- publikować w sieci zdjęć, filmów, informacji o osobach drugich bez ich zgody,

- podszywać się pod jakąś osobę wykorzystując jej konto społecznościowe.

Uczniowie dowiedzieli się, czym są przemoc i agresja i jak należy postępować, gdy są świadkami takich zdarzeń. Funkcjonariusze przypomnieli o bezwzględnym stosowaniu się do zasad i norm regulujących funkcjonowanie uczniów w szkole, omówili zjawisko demoralizacji. Uczniowie z zaciekawieniem wysłuchali słów prelegentów, zadawali pytania, na które funkcjonariusze udzielili wyczerpujących odpowiedzi.

Mamy nadzieję, że fachowe omówienie tematyki przez specjalistów w dużym stopniu przyczyni się do wzrostu świadomości młodzieży w zakresie szeroko pojętych konsekwencji wynikających z przemocy rówieśniczej i innych niewłaściwych zachowań.

Pogadanka profilaktyczna to swoistego rodzaju lekcja prawa, która jak sądzimy pozytywnie wpłynie na zachowanie naszych uczniów w szkole i poza nią.

Zajęcia z przedstawicielami Policji były jednym z wielu działań realizowanych w ramach programu wychowawczo-profilaktycznego szkoły.

Serdecznie dziękujemy przedstawicielom Policji aspirantowi Robertowi Modzelewskiemu oraz aspirantowi Adamowi Bartnickiemu za wizytę w naszej szkole.

Spotkanie zorganizowała pedagog szkolna Małgorzata Czulewicz.

.........................................................................................................................................................................................

Poradnik skutecznej nauki

Nie ma co się oszukiwać - nauka to praca. Mimo to nie musi być karą czy męką. Nauka może być przyjemna, jeśli tylko będzie przynosiła efekty. A więc, jak się uczyć, aby się nauczyć?

Ćwicz pamięć i koncentrację uwagi wykorzystując takie techniki jak metodę pierwszych liter, akronimy, rymowanki, rebusy, krzyżówki, gry planszowe, mapy pamięci, skojarzenia.

Pamiętaj, że aktywne powtórki są kluczem do trwałego zapamiętania materiału.

Jak dowiodły eksperymenty Ebbinghaus’a człowiek po godzinie zapomina 56 % przestudiowanego materiału. Jednak po dalszych dziewięciu godzinach jego stan wiedzy obniża się o zaledwie 8 %, czyli po jednym dniu pozostaje tylko 33 % przestudiowanej wiedzy. Co zrobić? POWTARZAĆ, ALE Z GŁOWĄ:

I powtórka - 15 minutowa powinna odbyć się tego samego dnia.

II powtórka – 10 minutowa – dnia następnego.

III powtórka – 5 minutowa – po 24 godzinach.

Kolejne powtórki – 2-3 minutowe przez kolejne 3-4 dni.

Miejsce, w którym się uczysz, ma znaczenie. Musi być odpowiednio przygotowane i doświetlone. Jednak od tego gdzie się uczysz (przy biurku, na kanapie, na podłodze) ważniejsze jest to, byś zawsze uczył się w tym samym miejscu. Wyrobisz wówczas sobie bezwarunkowy odruch i automatycznie to miejsce będzie ci się kojarzyło z uczeniem.
Pomóż mózgowi działać szybciej i lepiej. Zadbaj o przewietrzenie pomieszczenia, bowiem niedotleniony mózg pracuje znacznie gorzej, zawsze zjedz śniadanie, najlepiej bogate w węglowodany. Wyjście do szkoły bez śniadania grozi złą oceną. Naukowo udowodniono, że węglowodany powodują wytwarzanie przez mózg serotoniny, która uaktywnia układ obrony przeciwstresowej. Pij dużo wody niegazowanej bogatej w magnez.
Poznaj siebie i swój sensoryczny typ uczenia się. Sprawdź, czy jesteś słuchowcem, wzrokowcem, kinestetykiem czy dotykowcem, bo każda z tych osób uczy się efektywnie w inny sposób. W tej kwestii chętnie pomoże ci twój szkolny pedagog.
Pamiętaj, że to co myślisz o sobie i jak bardzo wierzysz w swój sukces, decyduje o tym, jakim jesteś uczniem. Dobry nastrój zwiększa efektywność naszego umysłu, poprawia umiejętność myślenia i analizowania.
Energia na popołudniową naukę nie przychodzi z kosmosu. Znajdziesz ją w sobie, jeśli tylko dobrze się wyśpisz i zjesz.
Ważna umiejętność – organizacja swojego czasu. Wszystkie zajęcia i aktywności warto planować, biorąc pod uwagę to, że czas trzeba mieć nie tylko na szkołę i zajęcia dodatkowe, ale także na zwyczajny odpoczynek. Chwile całkowitego luzu są niezbędne dla zdrowia psychicznego, ale pamiętaj, że żadna przesada nie jest dobra.

I na koniec może warto skorzystać ze wskazówek zamieszczonych w internecie:

https://www.youtube.com/watch?v=ezKMqEVxZaM

https://www.youtube.com/watch?v=hPGgQkg6kxs

https://www.youtube.com/watch?v=rl1ZFS2N35Q&list=RDLVhPGgQkg6kxs&index=3

..................................................................................................................................................................................................

WYKAZ INSTYTUCJI I TELEFONÓW UDZIELAJĄCYCH WSPARCIA ORAZ POMOCY PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ I WYCHOWAWCZEJ

Nazwa jednostki

Zakres poradnictwa i pomocy

Powiatowa Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Białymstoku

ul. Słonimska 15/1 15-028 Białystok

tel. 85 741 62 35

e-mail: kontakt@pppp.bialystok.pl

Prowadzi:

· diagnozę przyczyn i trudności w nauce, trudności w zachowaniu;

· diagnozę i wsparcie dzieci i młodzieży szczególnie uzdolnionej;

· realizuje programy profilaktyczne;

· poradnictwo zawodowe;

· mediacje i interwencje kryzysowe;

· zajęcia o charakterze korekcyjnym; indywidualną terapię psychologiczną uczniów, terapię rodzin, terapię pedagogiczną i logopedyczną, treningi umiejętności wychowawczych dla rodziców i nauczycieli;

· wydawanie orzeczeń i opinii związanych z edukacją;

· pomoc rodzicom i nauczycielom w pełnieniu funkcji wychowawczych;

· warsztaty i zajęcia na terenie poradni i w szkołach.

Poradnia Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży Samodzielny Publiczny Dziecięcy Szpital Kliniczny

ul. Waszyngtona 17 15-274 Białystok

tel. 85 745 05 00

Prowadzi:

· diagnozę i terapię dzieci i młodzieży z zaburzeniami emocjonalnymi i psychicznymi.

Ośrodek Psychiatrii i Psychoterapii Dzieci i Młodzieży „Eureka”

ul. Wesoła 17/1 15-307 Białystok

tel. 85 74 22788, 533544633 email: recepcja@eurekapsychiatria.pl

Zajmuje się:

· diagnostyką i leczeniem zaburzeń psychicznych i emocjonalnych wieku rozwojowego;

· diagnostyką psychiatryczną i psychologiczną oraz różne oddziaływania terapeutyczne w tym: psychoterapię indywidualną, rodzinną, grupową, warsztaty dla rodziców, porady psychologiczne.

Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Białymstoku

ul. Słonimska 15/1 15-028 Białystok

(85) 732 17 72 (85) 732 27 40 e-mail: pcpr.st.bialystok@wrota podlasia.pl

Zajmuje się:

· pomocą społeczną;

· wspieraniem rodziny i pieczy zastępczej;

· polityką prorodzinną;

· wspieraniem osób niepełnosprawnych.

Miejsko Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w Choroszczy

Dominikańska 2, 16-070 Choroszcz

Tel. 85 719 10 12

Zajmuje się:

· rozpoznawaniem i zaspakajaniem niezbędnych potrzeb życiowych osób i rodzin;

· poradnictwem socjalnym;

· przeciwdziałaniem przemocy domowej.

Komenda Miejska Policji w Białymstoku

ul. Gen. J. Bema 4 15-369 Białystok

tel.: 85 745-59-97; 47 7112473 fax.: 47 7113441 e-mail: kmp@bialystok.bk.policja.gov.pl

Zajmuje się:

· bezpieczeństwem i porządkiem;

· zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości;

· interwencją w sprawach nieletnich.

Posterunek Policji w Choroszczy

Lipowa 2, 16-070 Choroszcz

Tel. 47 712 82 12

Zajmuje się:

· bezpieczeństwem i porządkiem;

· zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości.

Komisariat Policji w Łapach

Główna 5, 18-100 Łapy

Tel. 47 712 42 12

Zajmuje się:

· bezpieczeństwem i porządkiem;

· zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości.

Powiatowe Centrum Zarządzania Kryzysowego (powiat białostocki)

ul. Borsucza 2 15-569 Białystok

(85) 740 44 43 (85) 740 39 67 e-mail: pczk@st.bialystok.wrotapodlasia.pl

Zajmuje się:

· monitorowaniem bezpieczeństwa.

Centrum wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego

Fundacja ITAKA skr. pocztowa 127 00-958 Warszawa 66

800 702 222 bezpłatna infolinia e-mail: www.liniawsparcia.pl

Oferuje:

· pomoc w kryzysach psychicznych, stanach depresyjnych

Ośrodek Profilaktyki i Terapii dla Młodzieży i Dorosłych w Białymstoku ETAP

ul. Włókiennicza 7 15-464 Białystok

tel./fax 85 7445224, 85 7445026 etap@stowarzyszeniedroga.pl

Poradnia terapii uzależnień dla dzieci i młodzieży (dzieci i młodzież z grup ryzyka, eksperymentujące i uzależnione od alkoholu i innych środków psychoaktywnych komputera i Internetu oraz członkowie ich rodzin) Oferuje następujące formy pomocy:

· diagnoza

· terapia indywidualna, rodzinna, grupowa

· psychoterapia

· poradnictwo, konsultacje specjalistyczne

· grupy psychoedukacyjne, socjoterapeutyczne

· treningi.

Kuratorium Oświaty w Białymstoku

ul. Rynek Kościuszki 9 15-436 Białystok

tel. 85 748 48 49 fax 85 748 48 48 email: kuratorium@kuratorium.bialystok. pl

Zajmuje się:

· podejmowaniem i wspomaganiem systemowego działania na rzecz ochrony ucznia przed zagrożeniami w rozwoju;

· organizacją konferencji, szkoleń, narad dyrektorów, udzielaniem konsultacji i instruktażu;

· diagnozą sytuacji problemowych;

· współpracą z różnymi instytucjami działającymi na rzecz profilaktyki.

Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna w Białymstoku

ul. Warszawska 57 A 15-062 Białystok

tel. 85 732 52 36 fax85 732 50 91 psse.bialystok@pis.gov.pl sekretariat@psse.bialystok.pl

Zajmuje się:

· Inicjowaniem, organizacją, koordynacją działalności oświatowo-zdrowotnej.

Punkt Informacyjny o Sektach i Nowych Ruchach Religijnych

ul. Kościelna 2 (II Plebania)

tel. 691 532 934

Zajmuje się:

· informowaniem i doradzaniem rodzinom i osobom uzależnionym od sekt;

· udostępnianiem literaturę przedmiotu.

Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych

Dominikańska 2, 16-070 Choroszcz

Tel. 85 719 10 12

Prowadzi:

· działania związane z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych;

· czynności zmierzające do orzeczenia o zastosowaniu wobec osoby uzależnionej od alkoholu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego.

Poradnia Psychologiczna dla dzieci i młodzieży Białystok EZRA UKSW

Ul. Generała Władysława Sikorskiego 6a, 15-667 Białystok

Tel. 576 480 777

Prowadzi:

· bezpłatną pomoc w ramach kontraktów z Narodowym Funduszem Zdrowia;

· udziela wsparcia psychologicznego dzieciom, młodzieży oraz ich rodzinom, które mierzą się z kryzysem psychicznym;

· kompleksowo wspieramy proces zdrowienia;

· oferuje psychoterapię indywidualną, rodzinną, grupową, sesje dialogu otwartego, konsultacje psychiatryczne i neurologopedyczne, a także grupy podwórkowe i socjoterapeutyczne;

· prowadzi grupy ogólnorozwojowe dla rodziców, dzieci i nastolatków.

WAŻNE TELEFONY

Numer alarmowy - 112

Dziecięcy Telefon Zaufania i czat internetowy Rzecznika Praw Dziecka 800 12 12 12

Telefon Zaufania Dla Dzieci i Młodzieży 116 111

Centrum Wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego 800 70 22 22

Antydepresyjny Telefon Forum Przeciw Depresji 22 594 91 00

Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci 800 100 100

Ogólnopolski Telefon dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia” 800 120 002

Poradnia Telefoniczna "Niebieskiej Linii" 22 668-70-00

Policyjny Telefon Zaufania ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie 800 120 226

„Pomarańczowa Linia” Konsultacje dla rodziców dzieci pijących alkohol i zażywających narkotyki

801 140 068

...............................................................................................

Rok szkolny 2021/2022

POMOC PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNA - najważniejsze informacje:

Informacje ogólne

1. W przedszkolu/szkole organizuje się pomoc psychologiczno-pedagogiczną. Pomoc udzielana jest uczniom, rodzicom i nauczycielom. Polega ona na wspieraniu rodziców i nauczycieli w rozwiązywaniu problemów wychowawczych i dydaktycznych oraz rozwijaniu ich umiejętności wychowawczych w celu zwiększenia efektywności pomocy psychologiczno – pedagogicznej udzielanej uczniom.

2.Pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest udzielana uczniowi ze względu na jego indywidualne potrzeby edukacyjne, wynikające w szczególności:

z niepełnosprawności,
z niedostosowania społecznego,
z zagrożenia niedostosowaniem społecznym,
z zaburzeń zachowania emocji,
ze szczególnych uzdolnień,
ze specyficznych trudności w uczeniu się,
z przewlekłej choroby,
z deficytów kompetencji i zaburzeń sprawności językowych,
z sytuacji kryzysowych lub traumatycznych,
z niepowodzeń edukacyjnych,
z zaniedbań środowiskowych związanych z sytuacją bytową ucznia i jego rodziny, sposobem spędzania czasu wolnego i kontaktami środowiskowymi,
z trudności adaptacyjnych związanych z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego, w tym związanych z wcześniejszym kształceniem za granicą (powrót zza granicy, zmiana szkoły).

3. Pomoc psychologiczno – pedagogiczna jest udzielana z inicjatywy:

1) ucznia;

2) rodziców ucznia/opiekunów prawnych

3) dyrektora;

4) nauczycieli/specjalistów prowadzących zajęcia z uczniem;

5) pielęgniarki/higienistki szkolnej;

6) poradni psychologiczno-pedagogicznej;

7) asystenta edukacji romskiej;

8) pomocy nauczyciela;

9) asystenta nauczyciela lub pomocy nauczyciela;

10) pracownika socjalnego;

11) asystenta rodziny;

12) kuratora sądowego;

13) organizacji pozarządowej, innej instytucji lub podmiotu działających na rzecz rodziny, dzieci i młodzieży.

4 Wszelkie formy świadczonej pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu/szkole są bezpłatne, a udział ucznia w zaplanowanych zajęciach
w ramach jej realizacji dobrowolny.

5. Rodzic, jeżeli nie wyraża zgody na organizowanie w szkole pomocy psychologiczno – pedagogicznej lub z niej rezygnuje w trakcie jej udzielania, składa taką informację na piśmie.

6. Pomoc psychologiczno – pedagogiczna polega na:

1) rozpoznawaniu i zaspakajaniu potrzeb rozwojowych i edukacyjnych ucznia;

2) rozpoznawaniu indywidualnych możliwości psychofizycznych ucznia;

3) rozpoznawaniu czynników środowiskowych wpływających na funkcjonowanie ucznia
w szkole;

4) stwarzaniu warunków do aktywnego i pełnego uczestnictwa ucznia w życiu szkoły
i w życiu oraz w środowisku społecznym;

5) rozpoznawaniu przyczyn trudności w opanowywaniu umiejętności i wiadomości przez ucznia;

6) wspieraniu ucznia z wybitnymi uzdolnieniami;

7) opracowywaniu i wdrażaniu indywidualnych programów edukacyjno-terapeutycznych dla uczniów niepełnosprawnych oraz indywidualnych programów edukacyjno-terapeutycznych odpowiednio o charakterze resocjalizacyjnym lub socjoterapeutycznym dla uczniów niedostosowanych społecznie oraz zagrożonych niedostosowaniem społecznym;

8) prowadzeniu edukacji prozdrowotnej i promocji zdrowia wśród uczniów i rodziców;

9) podejmowaniu działań wychowawczych i profilaktycznych wynikających z programu wychowawczo-profilaktycznego oraz wspieraniu nauczycieli w tym zakresie;

10) wspieraniu uczniów, metodami aktywnymi, w dokonywaniu wyboru kierunku dalszego kształcenia, zawodu i planowaniu kariery zawodowej oraz udzielaniu informacji w tym kierunku;

11) wspieraniu nauczycieli i rodziców w działaniach wyrównujących szanse edukacyjne dzieci;

12) udzielaniu nauczycielom pomocy w dostosowywaniu wymagań edukacyjnych wynikających z realizacji programów nauczania do indywidualnych potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych ucznia, u którego stwierdzono zaburzenia i odchylenia rozwojowe lub specyficzne trudności w uczeniu się, uniemożliwiające sprostanie tym wymaganiom;

12) wspieraniu nauczycieli i rodziców w rozwiązywaniu problemów wychowawczych;

13) umożliwianiu rozwijania umiejętności wychowawczych rodziców i nauczycieli;

14) podejmowaniu działań mediacyjnych i interwencyjnych.

7. W przypadku stwierdzenia, że uczeń ze względu na potrzeby rozwojowe lub edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne wymaga objęcia pomocą psychologiczno-pedagogiczną, nauczyciel lub specjalista niezwłocznie udzielają uczniowi tej pomocy w trakcie bieżącej pracy z uczniem polegającej w szczególności na:

dostosowaniu wymagań edukacyjnych do możliwości psychofizycznych ucznia i jego potrzeb;
rozpoznawaniu sposobu uczenia się ucznia i stosowanie skutecznej metodyki nauczania;
indywidualizacji pracy na zajęciach obowiązkowych i dodatkowych;
dostosowanie warunków nauki do potrzeb psychofizycznych ucznia.

8. Pomoc psychologiczno – pedagogiczna świadczona jest również w określonych formach zorganizowanych w ramach godzin przeznaczonych na te zajęcia i ujętych w arkuszu organizacyjnym szkoły.

9. Pomoc psychologiczno – pedagogiczna jest organizowana i udzielana we współpracy z:

rodzicami uczniów;
poradniami psychologiczno-pedagogicznymi, w tym poradniami specjalistycznymi, zwanymi dalej „poradniami”;
placówkami doskonalenia nauczycieli;
innymi przedszkolami, szkołami i placówkami;
organizacjami pozarządowymi oraz innymi instytucjami działającymi na rzecz rodziny, dzieci i młodzieży (np. MGOPS, Kołem CARITAS, innymi...).

10. Formy pomocy

W przedszkolu/szkole pomoc psychologiczno – pedagogiczna dla ucznia jest udzielana w trakcie bieżącej pracy z uczniem oraz przez zintegrowane działania nauczycieli i specjalistów w formie:

- zajęć rozwijających uzdolnienia

Adresaci	Uczniowie szczególnie uzdolnieni - posiadający wysoki iloraz inteligencji, zdolności twórcze i szczególną motywację.
Zadania	Rozwijanie zainteresowań i talentów uczniów. Rozwijanie umiejętności krytycznego myślenia, rozwiązywania problemów, myślenia refleksyjnego, dywergencyjnego (rozbieżnego), umiejętności zadawania pytań i szukania informacji. Zapewnianie uczniom poczucie bezpieczeństwa, jednocześnie stawiając wobec nich wysokie wymagania. Wyposażenie ich w większy zakres wiedzy, umożliwienie im uzyskania wiedzy o wyższym poziomie trudności, zgodnie z poziomem ich rozwoju intelektualnego, poziomem uzdolnień.
Prowadzący	Nauczyciele, wychowawcy i specjaliści posiadający kwalifikacje właściwe do rodzaju prowadzonych zajęć.
Czas trwania	45 minut
Liczba uczestników	Max 8 osób

- zajęć dydaktyczno – wyrównawczych

Adresaci	Uczniowie przejawiający trudności w nauce, w szczególności w spełnieniu wymagań edukacyjnych wynikających z podstawy programowej kształcenia ogólnego dla danego etapu edukacyjnego.
Zadania	Pomoc uczniom w nabywaniu wiedzy i umiejętności określonych w podstawie programowej kształcenia ogólnego.
Prowadzący	Nauczyciele, wychowawcy i specjaliści posiadający kwalifikacje właściwe do rodzaju prowadzonych zajęć.
Czas trwania	45 minut
Liczba uczestników	Max 8 osób

- zajęć korekcyjno – kompensacyjnych

Adresaci	Uczniowie z zaburzeniami i odchyleniami rozwojowymi lub specyficznymi trudnościami w uczeniu się, czyli z dysleksją rozwojową w formie: dysleksji, dysortografii lub dysgrafii.
Zadania	Stymulowanie i usprawnianie zaburzonych procesów psychomotorycznych istotnych w opanowaniu umiejętności czytania i pisania, tj. konieczność wszechstronnego ćwiczenia analizatora wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno – ruchowego, ćwiczenia sprawności czytania, pisania i liczenia, które muszą sprzyjać usprawnianiu zaburzonych funkcji oraz służyć przezwyciężaniu konkretnych trudności w nauce, a tym samym prowadzić do opanowania umiejętności czytania, pisania i liczenia, oddziaływania psychoterapeutyczne ogólnie uspokajające a równocześnie aktywizujące dziecko do nauki.
Prowadzący	Nauczyciele, wychowawcy i specjaliści posiadający kwalifikacje odpowiednie do rodzaju prowadzonych zajęć (z zakresu terapii pedagogicznej).
Czas trwania	45 minut (w uzasadnionych przypadkach dopuszcza się prowadzenie zajęć w czasie krótszym niż 45 minut, z zachowaniem ustalonego dla ucznia łącznego tygodniowego czasu tych zajęć).
Liczba uczestników	Max 5 osób

- zajęć logopedycznych

Adresaci	Uczniowie z deficytami kompetencji i zaburzeniami sprawności językowych.
Zadania	Eliminowanie zaburzeń funkcjonowania narządów mowy, na wniosek specjalistów po badaniach przesiewowych.
Prowadzący	Nauczyciele, wychowawcy i specjaliści posiadający kwalifikacje odpowiednie do rodzaju prowadzonych zajęć (logopedzi, surdologopedzi).
Czas trwania	45 minut (w uzasadnionych przypadkach dopuszcza się prowadzenie zajęć w czasie krótszym niż 45 minut, z zachowaniem ustalonego dla ucznia łącznego tygodniowego czasu tych zajęć).
Liczba uczestników	Max 4 uczniów

- zajęć rozwijających kompetencje społeczno-emocjonalne (zajęcia specjalistyczne o charakterze terapeutycznym)

Adresaci	Uczniowie z deficytami kompetencji i zaburzeniami sprawności językowych. Uczniowie z dysfunkcjami i zaburzeniami utrudniającymi funkcjonowanie społeczne
Zadania	Eliminowanie zaburzeń funkcjonowania społecznego
Prowadzący	Eliminowanie zaburzeń funkcjonowania społecznego
Czas trwania	45 minut (w uzasadnionych przypadkach dopuszcza się prowadzenie zajęć w czasie krótszym niż 45 minut, z zachowaniem ustalonego dla ucznia łącznego tygodniowego czasu tych zajęć).
Liczba uczestników	Max 10 uczniów

Pozostałe formy pomocy psychologiczno–pedagogicznej to:

a. porady i konsultacje dla uczniów – udzielane i prowadzone w godzinach pracy pedagoga i nauczycieli i specjalistów;

b. porady, konsultacje, warsztaty i szkolenia dla nauczycieli – zgodnie z planem nadzoru pedagogicznego;

c. warsztaty dla uczniów w zakresie rozwijania umiejętności uczenia się;

d. organizacja kształcenia w formie zindywidualizowanej ścieżki kształcenia na podstawie opinii poradni pp, i na wniosek rodziców dla uczniów, którzy nie posiadają orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego, a ze względu na stan zdrowia mają ograniczone możliwości uczestniczenia we wszystkich zajęciach lekcyjnych;

e. zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i zawodu i uzupełniają one działania szkoły w zakresie doradztwa zawodowego.

11. Osobą odpowiedzialną za sposób zorganizowania i przebieg udzielanej pomocy psychologiczno – pedagogicznej jest wychowawca klasy. Ewidencję uczniów zakwalifikowanych do pomocy psychologiczno-pedagogicznej prowadzi wychowawca.

12. Nauczyciele/specjaliści, w wybrany przez siebie sposób, monitorują przebieg realizacji udzielanej pomocy psychologiczno – pedagogicznej uczniom z danego oddziału, jakość zajęć rozwijających zainteresowania i uzdolnienia uczniów, zajęć dydaktyczno – wyrównawczych, specjalistycznych, poprzez autoewaluację, stały monitoring, zbieranie informacji zwrotnych od rodziców i uczniów.

Organizowanie i udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla uczniów, którzy nie posiadają opinii opracowanej przez poradnię psychologiczno – pedagogiczną / specjalistyczną lub orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego

1. W przypadku stwierdzenia przez nauczyciela, specjalistę, wychowawcę, rodzica lub Dyrektora Szkoły, że uczeń/dziecko powinien być objęty pomocą psychologiczno – pedagogiczną zespół nauczycieli zebrany przez wychowawcę klasy w terminie bez zbędnej zwłoki dokonuje planu pomocy psychologiczno- pedagogicznej kwalifikując dziecko do odpowiednich zajęć.

2. Wychowawca informuje innych nauczycieli, specjalistów o potrzebie objęcia ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną w trakcie ich bieżącej pracy z uczniem oraz w ramach zintegrowanych działań nauczycieli i specjalistów.

3. Wychowawca klasy jest koordynatorem wszelkich działań związanych
z organizacją i świadczeniem pomocy psychologiczno – pedagogicznej swoim wychowankom, przedstawia Dyrektorowi szkoły propozycję form, sposobów i okresu udzielania pomocy p-p.

4. Wychowawca, w bezpośredniej rozmowie z rodzicem lub w formie pisemnej lub poprzez e-dziennik informuje rodzica o potrzebie objęcia ucznia pomocą psychologiczno – pedagogiczną w formie zajęć odpowiednich do rozpoznanych potrzeb dziecka.

Organizowanie i udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla uczniów, którzy posiadają opinię opracowaną przez poradnię psychologiczno – pedagogiczną lub specjalistyczną.

1. Wychowawca klasy zapoznaje z dokumentacją ucznia nauczycieli i specjalistów uczących ucznia. Nauczyciele przedmiotu po zapoznaniu się z opinią mają obowiązek dostosowania wymagań i zaleceń do indywidualnych możliwości ucznia.

2. Dla ucznia posiadającego opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej zespół nauczycieli zebrany przez wychowawcę klasy opracowuje arkusz dostosowań wymagań do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia/uczennicy.

4. Wychowawca, w bezpośredniej rozmowie z rodzicem lub w formie pisemnej lub poprzez e-dziennik informuje rodzica o zaplanowanych formach pomocy dziecku.

Organizowanie i udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla uczniów, którzy posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego

Wychowawca w terminie do 30 dni zwołuje zespół składający się z nauczycieli uczących ucznia oraz specjalistów prowadzących zajęcia z uczniem, np.: pedagoga, socjoterapeuty, logopedy, terapeuty pedagogicznego.
Wychowawca koordynuje spotkanie ww. zespołu oraz udzielanie dalszej pomocy psychologiczno – pedagogicznej.
Zespół opracowuje IPET po dokonaniu wielospecjalistycznej oceny poziomu funkcjonowania ucznia uwzględniając zalecenia zawarte w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego we współpracy (w zależności od potrzeb) z poradnią psychologiczno-pedagogiczną, w tym specjalistyczną.
Zespół, co najmniej dwa razy w roku szkolnym, dokonuje okresowej wielospecjalistycznej oceny poziomu funkcjonowania ucznia, uwzględniając ocenę efektywności pomocy psychologiczno - pedagogicznej udzielanej uczniowi oraz w miarę potrzeb dokonuje modyfikacji programu (dokonuje oceny efektywności programu w zakresie dostosowań).
Rodzice ucznia mają prawo uczestniczyć w spotkaniach zespołu, a także
w opracowaniu i modyfikacji programu oraz dokonywaniu oceny efektywności pomocy psychologiczno - pedagogicznej. Wychowawca klasy zawiadamia pisemnie rodziców o terminie każdego spotkania zespołu i o możliwości uczestniczenia w nim. Rodzice ucznia, otrzymują, kopię IPET oraz WOPFU(także efektywność IPET oraz okresową WOPFU).
Spotkania Zespołu odbywają się w miarę potrzeb, ale nie rzadziej niż 2 razy w roku.
W spotkaniach Zespołu mogą uczestniczyć na wniosek dyrektora szkoły przedstawiciel poradni psychologiczno - pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej oraz/lub na wniosek lub za zgodą rodziców ucznia inne osoby, w szczególności: lekarz, psycholog, pedagog, logopeda lub inny specjalista.
Wymiar godzin poszczególnych form udzielania uczniom pomocy psychologiczno – pedagogicznej ustala wychowawca w porozumieniu z dyrektorem, biorąc pod uwagę wszystkie godziny, które w danym roku szkolnym mogą być przeznaczone na realizację tych form.
O ustalonych dla ucznia formach, okresie udzielania pomocy psychologiczno-
pedagogicznej oraz wymiarze godzin, w których poszczególne formy będą realizowane niezwłocznie zawiadamia się rodzica skutecznie, w formie pisemnej.
Indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny (IPET) zawiera:

a. zakres dostosowania wymagań edukacyjnych wynikających z programu nauczania do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia, o którym mowa w przepisach w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych;

b. zintegrowane działania nauczycieli i specjalistów prowadzących zajęcia z uczniem, z tym, że w przypadku:

ucznia niepełnosprawnego — zakres działań o charakterze rewalidacyjnym,
ucznia niedostosowanego społecznie — zakres działań o charakterze resocjalizacyjnym,
ucznia zagrożonego niedostosowaniem społecznym — zakres działań
o charakterze socjoterapeutycznym;

c. formy, sposoby i okres udzielania uczniowi pomocy psychologiczno - pedagogicznej oraz wymiar godzin, w którym poszczególne formy pomocy będą realizowane, ustalone przez dyrektora szkoły zgodnie z przepisami;

d. działania wspierające rodziców ucznia oraz zakres współdziałania z poradnią psychologiczno – pedagogiczną, poradniami specjalistycznymi, placówkami doskonalenia nauczycieli, organizacjami pozarządowymi oraz innymi instytucjami działającymi na rzecz rodziny, dzieci i młodzieży;

e. zajęcia rewalidacyjne, resocjalizacyjne i socjoterapeutyczne oraz inne zajęcia odpowiednie ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne ucznia; a także:

- zajęcia z zakresu doradztwa zawodowego, w przypadku ucznia klasy VII i VIII szkoły podstawowej,

- zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i zawodu realizowane w ramach

pomocy psychologiczno-pedagogicznej

f. zakres współpracy nauczycieli i specjalistów z rodzicami ucznia w realizacji zadań;

g. w przypadku uczniów niepełnosprawnych, w zależności od potrzeb – rodzaj i sposób dostosowania warunków organizacji kształcenia do rodzaju niepełnosprawności ucznia, w tym w zakresie wykorzystywania technologii wspomagających to kształcenie.

11. W szkole da uczniów o potrzebie kształcenia specjalnego organizowane są zajęcia rewalidacyjne dla uczniów niepełnosprawnych w zakresie:

a) korekcji wad postawy (gimnastyka korekcyjna),

b) korygujące wady mowy (zajęcia logopedyczne),

c) korekcyjno – kompensacyjne,

d) inne, które wynikają z konieczności realizacji zaleceń w orzeczeniu poradni.

.........................................................................................................................................................................

Pomimo, a może nawet na przekór pandemii,

warto żyć z optymizmem i patrzeć w przyszłość.

......................................................................................................

Jak sobie radzić z izolacją, smutkiem, strachem? Jak rozmawiać z dzieckiem, jak mu pomóc poradzić sobie z trudnymi emocjami? - przegląd ciekawych stron www:

https://dziecisawazne.pl/zachowanie-nastolatkow-a-zmiany-mozgu/

https://dziecisawazne.pl/jak-rozmawiac-z-dzieckiem-ktore-sie-boi/

https://www.youtube.com/watch?v=nA48K0s8Uu8 &feature=share &fbclid=IwAR3_ueubsatX3fEGWMCCkkAofOuZyuMl6hGrAxo1de80fWNl1Cqw5A3Mbsc ( film/webinar o wspieraniu nastolatków w czasach izolacji)

https://rodzice.fdds.pl/2018/09/18/poradnik-dla-rodzicow-potrafie-sie-zatrzymac-ale-jak-to-zrobic/

https://www.facebook.com/135889759813803/photos/a.1950402485029179/2768337899902296/?type=3 &theater (ulotka Ministerstwa Zdrowia o wspieraniu dziecka w czasie izolacji)

https://www.youtube.com/watch?v=_CWd8Cv9DtA &feature=youtu.be &fbclid=IwAR0SbhpmDEmJETYVC5DNl3a34ACQJaWavbayhJ2Q9uglP9YPEqgmytYLQi4 (film o tym, jak w czasie pandemii przetrwać w domu z dziećmi i pracą)

https://dziecisawazne.pl/silowanki-przepychanki-zapasy-dlaczego-te-zabawy-z-rodzicem-sa-takie-wazne/

https://kukbuk.pl/artykuly/praca-w-domu-z-dzieci/ (rodzic w domu z dzieckiem- czy da się pracować i nie zwariować?)

https://kinodzieci.pl/okiem-psychologa/ (filmy, które mogą być podstawą do rozmów o emocjach, tych trudnych również)

Bezpłatne wsparcie dla dzieci i młodzieży

Całodobowa, bezpłatna, ogólnopolska infolinia dla dzieci i młodzieży 800 12 12 12

Telefon i czat internetowy będą czynne przez całą dobę, siedem dni w tygodniu. Czat nie wymaga logowania oraz instalowania żadnej aplikacji. Połączenia telefonicznie nadal pozostaną bezpłatne, a rozmówcy będą mieli zapewnioną dyskrecję i anonimowość.

W ramach świadczeń NFZ pomocy psychologicznej i psychiatrycznej dla dzieci i młodzieży do 18 roku życia udzielają następujące placówki:

Świadczenie ambulatoryjne:

1. Poradnia Psychologiczna dla dzieci i młodzieży – Ośrodek Środowiskowej Opieki Psychologicznej i Psychoterapeutycznej dla Dzieci i Młodzieży – I poziom referencyjny.

2. EZRA UKSW sp z o.o, Białystok, ul. Generała Władysława Sikorskiego 6a, tel. 576 480 777.

3. Ośrodek Psychoterapii POMOCNI Ewa Dąbrowska – Jackowska, Białystok, ul. Ludwika Waryńskiego 2/1U, tel. 791 261 171.

4. Q MEDICA sp. z o.o, Białystok, ul. Jerzego Waszyngtona 30/1U, 85-679 51 01.

Świadczenia dla osób z autyzmem dziecięcym lub innymi całościowymi zaburzeniami rozwoju:

1. NZOZ AXON L. Twardowski, Białystok, ul. Antoniukowska 11/1.7, tel. 85 -743 88 63; 518 499 008.

Świadczenia terapii uzależnień dzieci i młodzieży:

1. Stowarzyszenie DROGA NZOZ Młodzieżowy Ośrodek Terapii i Readaptacji ETAP, Białystok, ul. Włókiennicza, tel. 85 7445224, 85 7445026.

Świadczenia zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży:

1. Centrum Medyczne OPOKA s.j., Białystok, ul. Antoniukowska 11, tel. 728289318.

2. UDSK, Białystok, ul. Jerzego Waszyngtona 17, tel. 85 – 745 05 02.

3. NZOZ Ośrodek Psychiatrii i Psychoterapii Dzieci i Młodzieży EUREKA, Białystok, ul. Wesoła 17/1, tel. 533 544 633.

Świadczenia dzienne psychiatryczne rehabilitacyjne dla dzieci i młodzieży:

1. UDSK, Białystok, ul. Jerzego Waszyngtona 17

2. NZOZ Ośrodek Psychiatrii i Psychoterapii Dzieci i Młodzieży EUREKA, Białystok, ul. Wesoła 17/1, tel. 533 544 633.

Świadczenia dzienne terapii uzależnienia od substancji psychoaktywnych:

1. Stowarzyszenie DROGA NZOZ Młodzieżowy Ośrodek Tetapii i Readaptacji ETAP, Białystok, ul. Proletariacka 21, tel. 85 6521836, 85 6524717.

Ogólnopolskie telefony wsparcia i zaufania:

800 702 222 - linia wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego – całodobowa i bezpłatna telefoniczna pomoc psychologiczna dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Czat i pomoc online dostępne na stronie: www.liniawsparcia.p l.
116 111 – Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży –bezpłatny, całodobowy telefon zaufania Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, Można także pisać: www.116111.
800 080 222 – całodobowa bezpłatna infolinia dla dzieci, młodzieży, rodziców i nauczycieli.
800 12 12 12 – Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka, czynny od poniedziałku do piątku w godzinach 8.15-20.00.
800 120 002 – Ogólnopolski Telefon dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia” – jeśli doświadczasz przemocy w rodzinie, skorzystaj z bezpłatnej i całodobowej linii wsparcia. Więcej na stronie internetowej www.niebieskalinia.org.
22 594 91 00 – Antydepresyjny Telefon Zaufania Forum Przeciw Depresji – telefon dla osób chorujących na depresję oraz ich bliskich. Linię oraz forum internetowe, dostępne na stronie www.forumprzeciwdepresji.pl, obsługuje lekarz psychiatra.
22 484 88 01 - antydepresyjny telefon zaufania – ITAKA, czynny w poniedziałki i czwartki w godzinach 17.00-20.00.
22 425 98 48 – Telefoniczna Pierwsza Pomoc Psychologiczna, czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 17.00-20.00 oraz w soboty w godzinach 15.00-17.00.
22 255 22 50 i 800 012 005 – Telefon Pogadania – uruchomiona na początku pandemii linia czynna jest w godzinach 12.00-20.00, wolontariusze z całej Polski odbierają telefony od wszystkich, którzy czują się samotni, mają trudności lub potrzebują porozmawiania. Więcej na stronie internetowej: www.telefonpogadania.
116 123 – Telefon Zaufania dla Dorosłych w Kryzysie Emocjonalnym – prowadzony przez Instytut Psychologii Zdrowia, czynny codziennie w godzinach 14.00-22.00 (połączenie bezpłatne), www.116123.edu.pl.............................................................................................................................................................................................

Rok szkolny 2020/2021

Godziny pracy pedagoga szkolnego

w I semestrze roku szkolnego 2021/2022

wtorek: 8.00-10.30

czwartek: 13.20-14.50 (konsultacje dla rodziców)

Serdecznie zapraszam, Małgorzata Czulewicz

.....................................................................................................................................................................

Dziękuję

za „wyjątkową i trudną lekcję”, miłe słowo, wspólne rozmowy i poświęcony

czas, za zaangażowanie. Dziękuję Wam Drodzy Uczniowie i Rodzice,

a teraz „po głowie mi chodzi taki motyw:

że jeszcze tylko ... i wakacje, znów będą wakacje..."

Życzę miłych i bezpiecznych wakacji- pedagog

Bezpieczne wakacje – wskazówki dla uczniów

Za kilka dni może wyjedziecie na kolonie, czy obóz, może pojedziecie na wieś do dziadków, a być może pozostaniecie w domu. Tak naprawdę nie jest ważne gdzie będziecie, ważne jest to, byście byli bezpieczni. Wakacje to okres pełen relaksu, rozrywek, miłego spędzania czasu bez obowiązków związanych ze szkołą, to czas kiedy chętnie planujemy najróżniejsze przygody. Korzystając z wakacyjnych przyjemności, nie zapominajcie jednak o bezpieczeństwie własnym i bliskich. Tegoroczne wakacje będą z pewnością znacznie się różniły od poprzednich. W tym roku oprócz ważnych zasad dotyczących bezpieczeństwa wakacyjnego musicie pamiętać jeszcze o bezpiecznych zachowaniach w związku z koronawirusem. Jeżeli chcecie, by wakacje jeszcze długo po powrocie do szkoły, kojarzyły się Wam z przyjemnościami musicie przede wszystkim pamiętać o tym, aby „zdrowego rozsądku” nie wysyłać na urlop, bo to on chroni Was przed nieprzyjemnymi sytuacjami. Pamiętajcie, że z wakacyjnych przyjemności trzeba korzystać rozważnie.

A oto kilka zasad, których należy przestrzegać:

mamy niechcianego gościa, który spędzi z nami wakacje (koronawirus) - w czasie pandemii zachowajcie szczególną ostrożność w podróży, na koloniach/obozie, na plażach czy górskich szlakach, ale także podczas spotkać z przyjaciółmi, w kinie, sklepie, galerii, na ulicy. Pamiętajcie o higienie rąk, w razie potrzeby miejcie przy sobie maseczkę;
informujcie swoich rodziców o tym - gdzie i z kim przebywacie!
podczas zabaw ze znajomymi pamiętajcie, aby wybierać bezpieczne miejsca , z dala od jezdni, torów kolejowych czy wykopów budowlanych;
jezdnia to nie plac zabaw – pamiętajcie o zasadach bezpiecznego przechodzenia przez jezdnię – na pasach dla pieszych i na zielonym świetle, z uwagą i ostrożnością poruszajcie się po niej jeżdżąc np. na rowerze;
nie oddalajcie się z nieznajomymi, nie przyjmujcie od nich prezentów, informujcie rodziców, jeśli ktoś was zaczepia;
nie wchodźcie do wody bez opieki osoby dorosłej, kąpcie się w miejscach do tego wyznaczonych, czyli strzeżonych kąpieliskach;
z pewnością lubicie słońce, pamiętajcie jednak, że może być niebezpieczne, dlatego też pijcie dużo wody, chrońcie głowę i używajcie kremów z filtrem;
ostrożnie obchodźcie się z urządzeniami elektrycznymi i gazowymi!
wakacje to okres wzmożonej działalności dealerów, dlatego też bądźcie asertywni, nauczcie się odmawiać,
mówcie "NIE", gdy nie zgadzacie się z szalonymi propozycjami swoich kolegów, nie każdy pomysł na zabawę jest dobry;
nie niszczcie i nie zaśmiecajcie otoczenia – dbałość o środowisko naturalne to wspólna sprawa;
zachowajcie szczególną ostrożność podczas prac polowych na wsi, nie dotykajcie maszyn i urządzeń będących w ruchu i pod napięciem;
pamiętajcie, że w lesie jesteście gośćmi, nie hałasujcie, nie zaśmiecajcie, nie bawcie się ogniem;
i jeszcze jedno – znajomość numerów alarmowych jest niezbędna, w razie potrzeby wezwijcie pomoc.

Rekomenduję zapoznanie się z materiałami dostępnymi na stronie: www.bezpiecznewakacje.pl

Życzę Wam, Drodzy Uczniowie, aby każdy Wasz wakacyjny dzień był wypełniony prostymi radościami, śmiechem i bezpieczną swobodą.

Rodzinne gry planszowe (05.06.2020)

Gry planszowe to świetny sposób na udaną rozrywkę, sposób na zapobieganie nudy, wyjątkowa metoda spędzenia wolnego czasu i forma zabawy, która sprzyja wzmacnianiu więzi rodzinnych, buduje miłość i szacunek.

Rodzice i dzieci skupieni nad jedną grą planszową mają okazję ze sobą nie tylko rywalizować, ale przede wszystkim rozmawiać, śmiać się, uczyć się od siebie nawzajem. Pamiętajmy, że gry planszowe to nie tylko rozrywka, to przede wszystkim idealny sposób na gimnastykę mózgu. Do najbardziej popularnych należą: domino, warcaby, gry pamięciowe, „Memory”, „Eurobusiness”, ,,Monopol”, „Scrabble”, „Chińczyk” itp.

Są to tylko propozycje na spędzenie czasu w gronie rodziny, można wybrać też inne gry planszowe, układanki, puzzle w zależności nastroju, możliwości psychofizycznych i wieku dziecka, ilości osób mogących brać udział w zabawie.

3 czerwca - Dzień Dobrej Oceny (03.06.2020)

Nie wiem czy wiecie, ale 3 czerwca 2020 przypada nietypowe wydarzenie, które nosi nazwę „Dzień Dobrej Oceny”. Święto to dotyczy szerokiego pojęcia oceny, takich jak np. ocena szkolna, ocena pracowników, ocena Rządu. Oceniać można każdego - w końcu i tak robimy to przy byle okazji – oceniamy fryzjera, kasjerkę, pracownika, dziennikarza, a nawet sąsiadów, bliskich czy krewnych. Pamiętajcie, że sami także podlegamy takiej ocenie. Zróbmy więc wszystko, by zasłużyć na jak najlepsze noty, a jednocześnie bądźmy sprawiedliwi przy ocenianiu innych.

W Dniu Dobrej Oceny życzę wszystkim uczniom samych szóstek w szkole, oczywiście zdobytych wkładem własnym i sumienną pracą.

Liczę na to, że nauczyciele w tym dniu będą wyjątkowo przychylnie patrzyli na starania uczniów i stawiali tylko dobre i bardzo dobre oceny.

Chociaż jest to święto nietypowe, ale przed końcem roku warto jeszcze motywować uczniów... dobrą oceną.

Alfabet Rodzica (29.05.2020)

Polecam zapoznanie się z niniejszym alfabetem, który jest z pewnością „życiową prawdą”, a może stać się również wskazówką czy drogowskazem po niełatwym świecie rodzicielstwa.

źródło: http://kcez.pl/kierownictwo-i-organa/rada-rodzicow/mistrz-wychowania/461-alfabet-dobrego-rodzica

List do MATKI (i nie tylko) 20.05.2020

Miłość matki i dziecka bywa trudna, pełna wzniesień i upadków, ale zawsze zajmuje ogromny kawałek serca, fragment nas samych, naszego życia. Dlatego też z okazji zbliżającego się Dnia Mamy chciałabym zaprosić Was, drodzy uczniowie, do spontanicznej akcji pt. „List do MATKI”. Po prostu napiszcie list do swojej mamy. To może być podziękowanie, prośba o zrozumienie, a może powiedzenie tego, co nie przechodzi przez gardło. Wszystko, co tylko chcecie i czujecie.

Dzień Matki, święto obchodzone jako wyraz szacunku do naszych mam, a w zasadzie do wszystkich mam. Zazwyczaj tego dnia obdarowujemy nasze mamy kwiatkami, słodyczami, laurkami czy dobrymi uczynkami, słowem, gestem. Z pewnością wielu z Was zastanawia się jaki prezent wybrać, czym godnie uhonorować mamę w dniu jej święta. Sytuacja epidemiczna, w jakiej znaleźliśmy się nie zachęca do „wędrowania” po sklepach w poszukiwaniu odpowiedniego prezentu. Ale jak mówi przysłowie „nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło”. Moim zdaniem to, że musimy zachować pewien reżim sanitarny i trochę więcej przebywać w domu może wyzwolić w nas nieodkryte wcześniej pokłady twórczej kreatywności. Wiem, ze prezent przygotowany samodzielnie przez dziecko daje mamie o wiele więcej radości, a uśmiech jej oczu i łezka, która tam się pojawi będą z pewnością bezcennym przeżyciem.

Jeżeli potrzebujecie oryginalnych pomysłów na prezent dla mamy zachęcam, abyście zajrzeli pod następujący linki:

https://dzieciakiwdomu.pl/2018/05/pomysly-na-prezent-diy-od-dzieci-na-dzien-matki.html

Znajdziecie tu mnóstwo inspiracji, przy tworzeniu własnoręcznych prezentów, a dodatkowo możecie dobrze się bawić.

Rekomenduję także, szczególnie topowy upominek w tym sezonie – „terrarium w butelce”. Instrukcję do wykonania tego prezenciku znajdziecie na stronie:

https://miastodzieci.pl/zabawy/bezobslugowy-ogrod-w-butelce-terrarium/

Świetne pomysły możecie znaleźć także na stronie: https://mojedziecikreatywnie.pl/2018/05/pomysly-na-prezent-dla-mamy/ Nie wiem jak Wam, ale mi przypadły do gust „pachnące różane lampiony ze słoika”, proste w wykonaniu, a wszystkie potrzebne materiały bez problemu możecie znaleźć w domu.

Jeszcze jeden pomysł, który chcę zarekomendować – ramka na zdjęcie. Podczas jej tworzenia z pewnością nie zabraknie pomysłów w kreatywnym jej przyozdobieniu.

Na zakończenie chciałabym raz jeszcze zaprosić Was do tej zupełnie spontanicznej akcji pt. „List do MATKI”. Napiszcie list do swojej mamy, możesz go dołączyć do wykonanego upominku. Pamiętajcie, żeby pisać od serca. To o MATCE mówimy, że uczyła nas pierwszych kroków, pierwszych słów i każdą łzę nam ocierała. Irena Santor śpiewała, że "Mama - to najpiękniejsze słowo świata! Mama - to w życiu najcudniejszy skarb".

A czy Ty już się zastanawiałeś/aś kim dla Ciebie jest MAMA, czy już Jej powiedziałeś/aś jak bardzo ją kochasz? To być może jest właśnie ten czas, aby przemyśleć relacje, zachowania i postawy wobec naszych najbliższych.

Bezpieczeństwo w sieci w trakcie nauki zdalnej - poradnik dla uczniów (13.05.2020)

Drodzy Uczniowie, w związku z wdrożeniem formy nauczania zdalnego zachęcam do zapoznania się z materiałem dotyczącym bezpieczeństwa w sieci, który przygotowałam.

Spędzając czas przed monitorem komputera czy telefonu musicie zadbać o swoje bezpieczeństwo i bezpieczeństwo danych przechowywanych i przekazywanych za pośrednictwem mediów elektronicznych i Internetu. Wskazane jest, abyście zapoznali się z typowymi zagrożeniami spotykanymi w sieci, między innymi:

- wyłudzenia danych logowania i przejęcie konta,

- kradzież tożsamości,

- kontakty z osobami mającymi niewłaściwe intencje w stosunku do nas,

- dostęp do niewłaściwych treści,

- utrata danych spowodowana zawirusowaniem komputera,

- uzależnienie od internetu lub gier komputerowych,

- narażenie się na falę hejtu,

- nakłanianie do niewłaściwych zachowań w formie „wyzwań internetowych”.

Podczas pracy z komputerem (nauczanie zdalne i nie tylko) warto przestrzegać kilku zasad:

- nie podawajcie nikomu danych dostępu do kont i aplikacji,

- nie podawajcie w sieci danych osobowych nawet jeśli znacie te osoby tj. adres, nazwisko, data urodzenia, numer telefonu,

- korzystajcie z możliwości podwójnej autoryzacji poprzez kod wysłany za pomocą wiadomości sms lub kod wygenerowany w zewnętrznej, zintegrowanej z kontem aplikacji,

- nie rozmawiajcie na kanałach przeznaczonych do rozmów z osobami nieznajomymi i pod żadnym pozorem nie udostępniajcie im swoich danych czy zdjęć,

- nie odwiedzajcie stron z niedozwoloną treścią, ponieważ właśnie na tych stronach często znajdują się wirusy i robaki internetowe,

- wyznaczcie sobie zasady i czas korzystania z komputera czy smartfona,

- korzystajcie tylko z komputera wyposażonego w oprogramowanie antywirusowe,

- starajcie się nie korzystać z sieci wi-fi publicznych, ogólnodostępnych,

- pamiętajcie o zainstalowaniu oprogramowania wyłącznie z legalnego i znanego źródła,

- bądźcie ostrożni i rozważni w udzielaniu się w mediach społecznościowych, czasami nadmierna aktywność w tej kwestii powoduje narażanie się na hejt,

- bądźcie asertywni i nie poddawajcie się presji dotyczących udziału w „wyzwaniach” internetowych,

- unikajcie klikania w nieznane linki i załączniki w wiadomościach e-mail,

- stosujcie trudne do odgadnięcia hasła, które są kombinacją liter i cyfr,

- czytajcie regulaminy.

Więcej informacji dotyczących ochrony danych osobowych i bezpieczeństwa w sieci możesz uzyskać na stronie: https://www.uodo.gov.pl/pl/p/edukacja

W sytuacjach trudnych zawsze należy prosić o pomoc lub radę rodzica, nauczyciela, ewentualnie skorzystać z telefonu zaufania 116 111 lub telefonu dotyczącego bezpieczeństwa w sieci 800 100 100.

I pamiętajcie, że wszystko zależy od was. Sami decydujecie o tym czy traktujecie komputer jako narzędzie nauki czy zabawkę. Sami decydujecie jakie informacje udostępnić. BĄDŹCIE OSTROŻNI!!!

Rekomenduję i zachęcam do zapoznania się z publikacją pt. „Kurs Cyfrowego Obywatelstwa i Bezpieczeństwa”. Znajdziecie tam omówione w sposób bardzo dostępny następujące tematy:

Bezpieczeństwo i prywatność w internecie:

https://obywatelstwocyfrowe.szkolazklasa.org.pl/zaczynamy/

Bezpieczeństwo w sieci poza domem:

https://obywatelstwocyfrowe.szkolazklasa.org.pl/zaczynamy-3/

Wyszukiwanie z głową:

https://obywatelstwocyfrowe.szkolazklasa.org.pl/zaczynamy-4/

Jak uchronić się przed wyłudzaniem informacji i oszustwami:

https://obywatelstwocyfrowe.szkolazklasa.org.pl/zaczynamy-5/

Dbaj o swoją reputacje w sieci:

https://obywatelstwocyfrowe.szkolazklasa.org.pl/zaczynamy-6/

Małgorzata Czulewicz

Pół żartem, pół serio (08.05.2020)

Chciałabym podzielić się dzisiaj udostępniony przez Policję w Houston, Teksas USA krótkim „antyporadnikiem” dla rodziców. Intrygujący, bo inny, ale pewnie trafiający w punkt. Tekst napisany oczywiście z „przymróżeniem oka”, myślę, że skłania do refleksji.

11 przykazań – „Jak wychować rasowych chuliganów”:

1. Od wczesnych lat należy dziecku dać wszystko, czego tylko zapragnie.

2. Trzeba się śmiać z jego nieprzyzwoitych i niestosownych słów. Będzie się uważać za mądre i dowcipne.

3. Należy je odgradzać od wszelkich treści moralnych i etycznych. Gdy dorośnie samo wybierze sobie religię i światopogląd.

4. Nie wolno mówić dziecku, że źle postępuje. Nigdy! Biedactwo gotowe nabawić się kompleksu winy. A co będzie, gdy później przydarzy mu się nieszczęście – np. gdy je aresztują za kradzież samochodu? Ile się nacierpi w przekonaniu, że całe społeczeństwo je prześladuje.

5. Konsekwentnie róbcie wszystko za dziecko: gdy porozrzuca dookoła siebie rzeczy, sami podnieście i połóżcie je na swoim miejscu. W ten sposób nabierze przekonania, że cała odpowiedzialność za to, co robi, nie spoczywa na nim, lecz na otoczeniu.

6. Pozwalajcie dziecku wszystko czytać, wszystko oglądać w telewizji, wszystkiego spróbować. Tylko w taki sposób nabierze doświadczenia i pozna, co jest dla niego dobre, a co złe.

7. Kłóćcie się zawsze w jego obecności. Gdy Wasze małżeństwo się rozpadnie, dziecko nie będzie zszokowane.

8. Dawajcie mu tyle pieniędzy, ile zechce. Niech nie musi ich zarabiać. Byłoby rzeczą tragiczną, gdyby musiało się tak męczyć, jak Wy kiedyś.

9. Zaspokajajcie wszystkie jego życzenia. Niech odżywia się niezdrowo, używa trunków i narkotyków, ma wszystkie wygody. Gdyby odczuwało jakiś brak, nie będzie sobą, stanie się człowiekiem nerwowym, obdarzonym kompleksami.

10. Stawajcie zawsze w obronie dziecka. Obojętne, z kim popadnie w konflikt – policją, nauczycielami czy sąsiadami. Nie wolno dopuszczać, by mu ktoś wyrządził krzywdę; tylko ono może bezkarnie krzywdzić innych.

11. Pamiętajcie, że brak czasu dla dziecka zawsze można zrekompensować drogim prezentem, dodatkowym kieszonkowym na zakupy, zafundowaną wycieczką w egzotyczne miejsce, ostatecznie dodatkowym telewizorem w jego pokoju.

Jeżeli mimo takiej wolności i przywilejów, jeśli mimo tylu dowodów Waszej miłości dziecko Wam się uda i nie wyrośnie z niego chuligan, to nie musicie się obwiniać. Zrobiliście wszystko, co w Waszej mocy. Po prostu dziecko nie zrozumiało Waszego poświęcenia.

Co jest najważniejsze w wychowaniu dziecka? (06.05.2020)

Gdyby ktoś zapytał rodziców, co jest dla nich najważniejsze, to prawdopodobnie odpowiedzieliby, że ich dzieci. Diagnoza przeprowadzona przez jeden ze społecznościowych portali wskazuje, że rodzice wyodrębnili trzy aspekty, które uważają za ważne w wychowaniu dziecka. Są to: miłość, rozwój talentów i zainteresowań oraz przekazywanie dobrych wzorców. Jak zatem to zrobić? W przerwie między śniadaniem a wyjściem do pracy czy szkoły? Może podczas pichcenia obiadu? W trakcie weekendowych zakupów, basenu, treningu? KIEDY??? Zazwyczaj brakuje nam jednego aspektu – CZASU. A przecież CZAS to najważniejsze, co możesz dać swojemu dziecku. Czas przeznaczony tylko dla dziecka. Czas, kiedy my rodzice nie zajmują się innymi rzeczami – zakupami, sprzątaniem, nie rozmawiamy przez telefon, nie oglądamy telewizji, nie korzystamy z komputera. Bo tylko taki czas, w pełni poświęcony dziecku jest czasem wartościowym. Tymczasem badania pokazują, że matki spędzają przeciętnie około 30 minut dziennie na aktywnej obecności z dzieckiem, ojcowie – około 10 minut. Uczmy się więc wypracowywać prawidłowe relacje między dorosłym a dzieckiem, które łączą w sobie dwa aspekty: miłość, akceptację, szacunek oraz granice, normy, wymagania. I pamiętajmy, dziecko nie rodzi się z instrukcją obsługi, chcąc je poznać – zarezerwujmy sobie CZAS na bycie z nim, a nie obok niego.

#Zostańwdomu i… nie zagub dziecka w sieci (29.04.2020)

Internet jest częścią naszego życia, zwłaszcza teraz w czasie nauczania zdalnego. Nasze dzieci w większość korzystają z zasobów sieci w zdrowy sposób. Ale prawdopodobnie jest grupa dzieci, która bez internetu i nie potrafi już żyć. Zastanówmy się kiedy surfowanie w necie staje się uzależnieniem? Zachęcam do zapoznania sie z ogólnopolską akcja społeczną #Zostańwdomu i ... nie zagub dziecka w sieci:https://www.gov.pl/web/niezagubdzieckawsieci/zostanwdomu-i-nie-zagub-dziecka-w-sieci

„W cieniu pandemii” (22.04.2020)

Z niepokojem śledzimy informacje przekazywane przez służby sanitarne na temat koronawirusa. Obserwujemy różne portale dziennikarskie i coraz częściej mamy wrażenie, że w natłoku różnych informacji mamy trudności z podejmowaniem decyzji, nie wiemy jak się zachować. Tym co najbardziej obecnie może nas niepokoić jest nieprzewidywalność. Obecna sytuacja jest szczególnie trudna dla osób dzieci, które do końca nie rozumieją sytuację, ale wyczuwają niepokój dorosłych. Co zatem zrobić, aby oswoić ten lęk przed pandemią, jak poradzić sobie z napięciem i emocjami, co zrobić, aby zadbać o samopoczucie i bezpieczeństwo swoje i najbliższych? Oto kilka wskazówek:

1. Zaobserwuj swój lęk – w sytuacji niepewności, lęk jest czymś normalnym. To raczej brak niepokoju byłby osobliwy. Obserwując swoje wnętrze, dojdziemy do wniosku, że to np. nie nasze dzieci doprowadzają nas już do białej gorączki, ale to, że bardzo się boimy o ich i swoją przyszłość.

2. Uświadom sobie rolę lęku – pamiętaj, strach i lęk to emocja bardzo pomocna w sytuacjach zagrożenia, ponieważ motywuje nas do zadbania o bezpieczeństwo swoje i swoich bliskich.

3. Odróżnij lęk produktywny od bezproduktywnego – „produktywny” to ten dobry lęk, motywujący nas do działań zapewniających bezpieczeństwo, prowadzi do pożądanych zachowań, np. stosowania zasad higieny, unikania zbędnych kontaktów z innymi ludźmi. Lęk „bezproduktywny” to „martwienie się dla samego martwienia”. Im dłużej snujemy „czarne scenariusze i nakręcamy się”, tym bardziej mamy wrażenie, że są one prawdopodobne, a to sprzyja nasilaniu lęku.

4. Zaakceptuj niepewność – przyjmij i zaakceptuj, że w życiu nie na wszystko mamy wpływ, nie wszystko możemy przewidzieć i kontrolować.

5. Patrz na prawdopodobieństwo, zamiast możliwości – nie oznacza, to że na pewno nie zachorujemy na COVID-19, ale analizując statystyki możemy wyliczyć jego prawdopodobieństwo.

6. Kieruj się wyłącznie informacjami z wiarygodnych źródeł – ponieważ obecnie jak grzyby po deszczu pojawiają się różne teorie spiskowe.

7. Przyjmuj informacje w „zdrowych dawkach” – czyli, np. dwa razy dziennie, ponieważ nieustanne śledzenie informacji nie wpływa na nas korzystnie, a wręcz odciąga naszą uwagę od innych ważnych spraw.

8. Zatroszcz się o siebie i wyznaczaj sobie codzienne cele – możesz w domu ćwiczyć, tańczyć, czytać książki, oglądać dobre filmy, rozmawiać z domownikami, dzwonić do znajomych. Zadbaj o to, by nie mieć poczucia straconego czasu.

9. Dawaj i przyjmuj wsparcie – mów bliskim o swoich emocjach i słuchaj tego, co oni chcą przekazać, ale nie rób z koronawirusa jedynego tematu rozmowy.

10. Wyznacz sobie czas na martwienie się – jeśli masz tendencję do martwienia się, to specjaliści teorii poznawczo-behawioralnej zalecają ustalenie sobie „pory martwienia się” – przez 15-30 minut dziennie, nigdy przed snem, zastanów się wtedy nad tym, co Cię martwi i przeanalizuj jakie jest prawdopodobieństwo, że dane zmartwienie się spełni.

11. Przyjmij postawę życzliwości – staraj się zrozumieć emocje innych, ale też z życzliwością i wyrozumiałością podchodź do własnych.

12. Poszukaj wsparcia w kryzysie – jeśli przeżywasz emocje, z którymi kompletnie sobie nie radzisz poszukaj specjalistycznego wsparcia u psychoterapeutów online lub przez telefon.

Jak wspierać dzieci i młodzież? Być może dzieci nie rozumieją sytuacji, ale wyraźnie odczuwają nastroje dorosłych i przyjmują od nich lęk. Zauważają też zmiany w codziennej rutynie. Młodsze dzieci bardzo potrzebują rutyny dnia codziennego, by czuć się bezpiecznie. Nastolatki mogą przejawiać teraz silniejsze tendencje do popadania w skrajności. Dlatego rodzice pamiętajcie o poniższych wskazówkach:

1. Zadbaj o porządek codziennej rutyny – pobudka, sen, posiłki, pora zabawy, wypoczynku, nauki.

2. Wyjaśnij dziecku przyczyny zmian, które obserwuje – zrób to ze spokojem nie strasz i nie rozniecaj lęku. Taka rozmowa da dziecku oparcie i uspokojenie, nawet jeśli nie wszystko zrozumie.

3. Bądź obecna/y nie tylko fizycznie, ale tez emocjonalnie – okazuj troskę samopoczuciem dziecka, ale rób to niezbyt natarczywie. Reaguj z empatia na emocje dziecka.

4. Jasno wyraź, że emocje dziecka są OK – powiedz mu, że jesteś gotowa/y porozmawiać z dzieckiem o jego niepokojach, lęku. Wyjaśnij skąd się bierze oraz jak można sobie z nim radzić (np. właśnie poprzez rozmowę).

5. Przekieruj uwagę dziecka/nastolatka na innych – angażuj dziecko we wspólną zabawę z młodszym rodzeństwem, wspólne odrabianie lekcji online z kolegami. Da to również młodemu człowiekowi poczucie, że jest do czegoś potrzebny.

6. Zadbaj o ciekawy plan dnia – pozwól dziecku na własną kreatywność i znalezienie sobie ciekawego zajęcia.

7. Upewniaj się, czy poziom lęku Twojego dziecka nie jest zbyt wysoki – sprawdź, czy posiadane przez niego informacje są wiarygodne.

Człowiek zwykle adoptuje się do nowej sytuacji około 2-3 tygodni. Obecnie również w zdecydowanej większości jesteśmy odpowiedzialni i stosujemy się do zaleceń bezpieczeństwa, a to daje nam prawo do pozytywnego myślenia, że będzie dobrze! W razie potrzeby pedagog szkolny jest do Państwa dyspozycji. Proszę kontaktować się telefonicznie lun e-mailowo. W miarę swoich możliwości i kompetencji służę pomocą.

Bajka terapeutyczna (15.04.2020r.)

Drodzy Rodzice, chciałybyśmy polecić Państwu bajkę terapeutyczną, która może być doskonałym narzędziem do tego, by pomóc poukładać dzieciom w młodszym wieku szkolnym emocje, które związane są z obecną sytuacją. Rekomenduję bajkę „Jeżyk Bartek zostaje w domu” – ebook autorstwa psycholog Pauliny Jareckiej i nauczycielki języka polskiego Marty Mytko. W bajce, ‘jeżykowa” mama wyjaśnia Bartkowi, czym jest wirus, który uniemożliwił pójście do leśnej szkoły, w jaki sposób się rozprzestrzenia oraz dlaczego podjęto decyzję o pozostaniu w norce. Wszelkie informacje, które w niej znajdziecie oparte są o zalecenia i wiedzę z zakresu profilaktyki koronawirusa. Dodatkową wartością bajki jest także to, że możemy przeczytać w niej o pomysłach na spędzanie i wykorzystanie czasu w domu.

Link do strony z której można pobrać bajkę:

https://dzieciecapsychologia.pl/jezyk-bartek/?fbclid=IwAR0MhpTW_I-AbrzPjDg4ZkzdkxROvShwno85SgXJupmj3gU9xs4YDhhg2Zc

Drodzy Uczniowie i Rodzice,

w związku z tym, że nie możemy się spotkać w szkole, aby złożyć sobie osobiście życzenia świąteczne, chciałabym zrobić to za pośrednictwem strony internetowej szkoły. Życzę Wam:

zajączka bogatego,
mazurka pysznego,
pisanek ślicznie barwionych
Świąt zdrowych i wesołych.

Pamiętajmy, aby szczególnie w tym okresie obdarować naszych najbliższych uśmiechem, dobrą energią i pogodą ducha.

Uczę się bawiąc. (03.04.2020r.)

Drodzy Uczniowie,

a może tak chwila wytchnienia od lekcji. Zapraszam Was na wycieczkę po labiryncie. Ciekawa jestem, czy portaficie znaleźć wyjście?

A tak na serio... „labirynt”, to świetne ćwiczenie zarówno dla młodszych jak i starszych uczniów, które kojarzy się z zabawą. I o to przecież chodzi, bo nauka ma być przyjemnością i miłą zabawą. Aby jednak tak się stało, to najpierw warto przećwiczyć sobie umiejętność skupienia i koncentracji naszej uwagi na zadaniu. Nikomu nie muszę udawadniać, że uczeń skoncentrowany i uważny uczy się szybciej i chętniej. Polecam kilka labiryntów o różnym stopniu trudności. Wystarczy, że zajrzycie pod poniższy link:

https://drive.google.com/file/d/0B72TfMNv_QWkODlYdzVIZzhhLTA/view

Zachęcam Was także do tego, abyście sami wykazywali się pomysłowością i kreatywnością i tworzyli swoje własne labirynty. To może być bardzo inspirujące zadanie, które pozwoli Wam ćwiczyć orientację przestrzenną, sprawność grafomotoryczną i logiczne myślenie, a także zrelaksować się.

Życzę miłej zabawy,

Małgorzata Czulewicz

MIEJSCA, W KTÓRYCH MOŻNA UZYSKAĆ POMOC:

(aktualizacja na dzień 01.04.2020 roku)

Instytucja	Dane teleadresowe
Urząd Miejski w Choroszczy Pełnomocnik Burmistrza ds. Rozwiązywania Problemów Alkoholowych i Uzależnień	ul. Dominikańska 2, 16-070 Choroszcz tel. (85) 713-22-24
Miejsko - Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w Choroszczy Asystent rodziny Zespół Interdyscyplinarny	ul. Dominikańska 2, 16-070 Choroszcz tel. (85) 713-22-26
Powiatowa Poradnia Psychologiczno - Pedagogiczna	ul. Słonimska 15/1, Białystok tel. (85) 74 16 235
Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej Axon Poradnia dla osób z autyzmem dziecięcym lub innymi całościowymi zaburzeniami rozwoju	ul. . Antoniukowska 11 Białystok Tel. 857448863 Kom. 518499008
Młodzieżowy Ośrodek Terapii i Readaptacji "ETAP"	tel. (85) 74 45 224 ul. Włókiennicza 7, 15 - 464 Białystok
Polskie Stowarzyszenie Pedagogów i Animatorów KLANZA Oddział Białostocki	ul. Witosa 15B lok. 12, 15-660 Białystok tel./fax 85 651 04 47
Centrum Ochrony Dziecka i Rodziny	ul. Gen. F. Kleeberga 8, 15-691Białystok tel./fax: 85 652 54 94, 690 955 000 e-mail: codir@op.pl, biuro@codir.bialystok.pl
Towarzystwo Przyjaciół Dzieci Oddział Miejski w Białymstoku	Białystok, ul. Liniarskiego 1a tel. (85) 742 40 54
Stowarzyszenie Pomocy Rodzinie "Droga"	15-100 Białystok, ul. Proletariacka 210 tel. (85) 652 47 17
Caritas Archidiecezji Białostockiej	ul. Warszawska 2, Białystok tel. (85) 65 19 008
Prawosławny Ośrodek Miłosierdzia Diecezji Białostocko - Gdańskiej	15-215 Białystok, ul. św. Mikołaja 5 tel. (85) 74 26 500
Policyjny telefon zaufania	tel. (85) 670-27-37
"Niebieska Linia" Telefon dla osób dotkniętych przemocą w rodzinie	tel: 0 801120002
"Pomarańczowa Linia" Telefon Pomocy Rodzicom Których Dzieci Piją	tel: 0 801140068
TELEFON ZAUFANIA dzieci i młodzieży	Tel. 116111
Telefon Zaufania dla Dzieci	Legionowa 13, 15-001 Białystok tel. 85 742 56 40
Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci	800-100-100
Dziecięcy telefon zaufania Rzecznika Praw Dziecka	800121212

Edukacja na "6" - kilka prostych wskazówek dla uczniów:

(dnia 27.03.2020r.)

Regularnie sprawdzaj wiadomości od nauczycieli.
Staraj się samodzielnie wykonać interaktywne quizy i testy.
Terminowo przesyłaj zadane prace.
Pracuj systematycznie- nie odkładaj wszystkich zadań na ostatnią chwilę.
Nie bój się pytać. Drogi Uczniu, nauczyciel jest Twoim przewodnikiem i to on pomoże
Ci odkryć i uwierzyć, że MOŻESZ, POTRAFISZ, DASZ RADĘ.
Jeśli potrzebujesz wsparcia, nie radzisz sobie ze stresem – możesz skontaktować
się ze szkolnym pedagogiem korzystając z adresu e-mailowego: malgorzata.czulewicz@onet.pl
Możesz też skorzystać z porad specjalistów z Fundacji „Dajemy Dzieciom Siłę”: https://fdds.pl/ albo zadzwonić pod znany Ci przecież numer: 116 111 - Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży. Pamiętaj także o relaksie.

Kochani, zachęcam Was do przestrzegania zaleceń i zachowania wszelkich środków ostrożności. Solidaryzuję się z akcją #ZOSTANWDOMU, ufam, że Wy też. Proponuję, poszukajmy wiosny on-line:

https://www.youtube.com/watch?v=gKChunKv3zw

MIŁEGO RELAKSU,

Małgorzata Czulewicz

Drodzy Rodzice,

(dnia 25.03.2020 r.)

aktualna sytuacja jest dla nas wszystkich zaskakująca, trudna i wymagająca. Konieczne jest szybkie zaadaptowanie się do nowej rzeczywistości i przeorganizowanie życia na jakiś czas. To jest trudna i odpowiedzialna sprawa, która wymaga pomysłowości, energii i systematyczności. Pamiętajcie, że kluczem do sukcesu jest miłość i akceptacja!!! Najważniejszą sprawą w zakresie motywowania dzieci do nauki jest ich akceptacja przez rodziców. Dziecko, które wzrasta w atmosferze akceptacji, poczuciu, że jest kochane i szanowane, łatwiej nabierze wiary i pewności siebie, pokona problemy i chętniej będzie stawiało czoła przeciwnościom.

Jak to zrobić w praktyce?

Bardzo ważne jest pilnowanie rytmu dnia i nocy, systematyczność i regularność, higiena życia.
Na początku należy wraz z dzieckiem stworzyć plan tygodnia (np. inspirowany planem lekcji), zaznaczać ważne zadania do wykonania, z uwzględnieniem czasu na rozrywkę, zabawę i ćwiczenia ruchowe.
Należy pracować nie dłużej niż 45 minut, po tym czasie konieczna jest przerwa (około 15 - 20 minut) i potem kolejny blok nauki. Ważne, aby podczas tych krótkich przerw nie angażować się w czynności bardzo przyjemne, czy pochłaniające (klocki lego, ulubiony serial, czy gra komputerowa), gdyż trudno będzie wrócić do przerwanego zadania.
Do nauki potrzebne jest skupienie, zatem wyłącz telewizor, radio, zamknij drzwi pokoju.
Dziecko powinno mieć swój własny, zorganizowany kącik do pracy - biurko, wygodne krzesło, porządek wokół.
Konieczne jest zadbanie o właściwe oświetlenie, temperaturę około 20-21 stopni. Pokój powinien być wywietrzony, uporządkowany.
Do czytania książek możesz zorganizować dzieciom specjalny kącik na podłodze z poduszkami, kocami, pluszakami.
Pamiętaj o nawadnianiu dziecka, podczas nauki powinno mieć możliwość popijania wody.

Podczas odrabiania lekcji ważne jest trzymanie się kilku zasad:

Ustal kolejność wykonywania zadań.
Skup się głównie na tym, co jest ważne i stanowi dla dziecka wyzwanie.
Interesuj się tym, co robi dziecko, jakie ma problemy, z czym nie może sobie poradzić. Cierpliwie, troskliwie wspieraj, pomagaj.
Doceniaj i nagradzaj wysiłek, samą próbę podjęcia zadania. Motywuj do kontynuacji, zachęcaj do zakończenia zadania.
Podnoś samoocenę dziecka, wskaż ile już umie, potrafi, ile już zrobiło, jakie rzeczy się powiodły, w czym jest dobry. Opisz mocne strony dziecka. Dziecko potrzebuje zewnętrznej motywacji, wsparcia, informacji, że sobie poradzi.
Nie pozwól, by dziecko źle mówiło o sobie; „ jestem głupi”, „nie dam rady”, „to mi się nie uda”. Okazuj dziecku przez ile trudnych rzeczy już przeszło i jaką wytrwałością się wykazywało.
Unikaj atmosfery napięcia, przymusu, zdenerwowania, niezadowolenia.
Jeśli dziecko prosi o pomoc, pomagaj. Czasami woli być samo, rozwiązać zadanie samodzielnie, uczyć się samo-uszanuj to.
Pochwal za wykonanie zadania, pracę, zaznacz na planie dnia, że zadanie zostało ukończone.

Jak skutecznie uczyć się w domu?

(dnia 18.03.2020r.)

Drodzy Uczniowie i Rodzice,

(dnia 13.03.2020r.)

znaleźliśmy się w nietypowej sytuacji, komunikujemy się ze sobą zdalnie. Pamiętajcie, że Wy jesteście PARTNERAMI w mojej pracy. Zwracajcie sie do mnie, jeśli:

• czujecie, że niikt Was nie rozumie, jesteście samotni
• macie problemy rodzinne
• chcecie podzielić się swoją radością, sukcesem
• macie ciekawe pomysły, którymi chcecie się podzielić.

Napiszcie e-maila z każdą sprawą, z którą sami nie potraficie sobie poradzić. POSTARAM SIĘ POMÓC

(e-mail: malgorzata.czulewicz@onet.pl)

Powodzenia i mam nadzieję do miłego zobaczenia.

Pozdrawiam, Małgorzata Czulewicz

Aktualności

Kontakt

Szkoła Podstawowa w Złotorii-dyrektor Monika Prejzner
Złotoria 159 A

16-070 Choroszcz

woj. podlaskie
+48 665956218

Galeria zdjęć

RSS | Kontakt | Mapa strony | Polityka prywatności

Nawigacja

Małgorzata Czulewicz

Cele szczegółowe:

- Powiatowa Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Białymstoku, ul. Słonimska 15/1, 15-028 Białystok. Telefon: 85 741 62 35

DIAGNOZA W ZAKRESIE ZABURZEŃ ZE SPEKTRUM AUTYZMU:

- CENTRUM AXON. Mentor. Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna

INSTYTUCJE I OŚRODKI OFERUJĄCE POMOC W ZAKRESIE ZDROWIA PSYCHICZNEGO (Białystok):

1. ETAP Ośrodek Profilaktyki i Terapii dla Młodzieży i Dorosłych, Białystok: https://stowarzyszeniedroga.pl/etap/

2. Eureka, Ośrodek Psychiatrii i Psychoterapii Dzieci i Młodzieży, Białystok: https://eurekapsychiatria.pl/

3. EZRA UKSW sp. z o.o, Generała Władysława Sikorskiego 6a, Białystok. Telefon: 576 480 777

4. Ośrodek Psychoterapii POMOCNI, ul. W. Szymborskiej 2, Białystok. Telefon: 791 261 17

5. Q MEDICA sp. z o.o, ul. Jerzego Waszyngtona 30/1U, Białystok. Telefon: 85-679 51 01

6. Oddział Dzienny Psychiatryczny Uniwersyteckiego Dziecięcego Szpitala Klinicznego im. L. Zamenhofa, Jerzego Waszyngtona 17, Białystok, Telefon: +48 85 74 50 788

7. Szpitalny Oddział Ratunkowy/ Centralna Izba Przyjęć przy DSK SOR: +48 85 7450 747, przyjęcia planowe:+48 85 7450 758

POMOCNE STRONY INTERNETOWE I TELEFONY ZAUFANIA:

- Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka: 800 12 12 12

- Antydepresyjny Telefon Zaufania Fundacji ITAKA: 22 484 88 01

- Całodobowa, bezpłatna, ogólnopolska infolinia dla dzieci, młodzieży, rodziców oraz nauczycieli:

800 080 222

Rok szkolny 2020/2021

Godziny pracy pedagoga szkolnego

w I semestrze roku szkolnego 2021/2022

.....................................................................................................................................................................

Dziękuję

Rodzinne gry planszowe (05.06.2020)

3 czerwca - Dzień Dobrej Oceny (03.06.2020)

Alfabet Rodzica (29.05.2020)

List do MATKI (i nie tylko) 20.05.2020

Bezpieczeństwo w sieci w trakcie nauki zdalnej - poradnik dla uczniów (13.05.2020)

Jak uchronić się przed wyłudzaniem informacji i oszustwami:

Pół żartem, pół serio (08.05.2020)

Co jest najważniejsze w wychowaniu dziecka? (06.05.2020)

#Zostańwdomu i… nie zagub dziecka w sieci (29.04.2020)

Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci

Edukacja na "6" - kilka prostych wskazówek dla uczniów:

(dnia 27.03.2020r.)

Jak skutecznie uczyć się w domu?

Drodzy Uczniowie i Rodzice,

Aktualności

Kontakt

Galeria zdjęć

7. Szpitalny Oddział Ratunkowy / Centralna Izba Przyjęć przy DSK SOR: +48 85 7450 747, przyjęcia planowe:+48 85 7450 758